پرایمینگ یکی از روش های بهبود کارکرد بذر بوده که میتواند به ارتقای رشد اولیه گیاه و چیرگی بر دشواری های محیطی انجامیده و در نهایت با استقرار بهینه گیاهچه ها عملکرد بالای گیاه را در پی داشته باشد. در این راستا، به منظور شناسایی اثرات پرایمینگ بذر در شرایط کمبود آب بر ویژگی های آنزیمی و مورفولوژیکی گندم، آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه ی طرح بلوک های کامل تصادفی با 15 تیمار و سه تکرار، در آزمایشگاه دانشکده کشاورزی دانشگاه مراغه در سال 1393 اجرا شد. فاکتورهای آزمایش شامل سطوح آبیاری ( 90 ، 60 و 30 درصد آب ظرفیت زراعی) و پرایمینگ هورمونی (بذر خشک، هیدروپرایمینگ، اسید سالسیلیک ( 50 میکرو مولار)، اسید جیبرلیک ( 75 میلیگرم بر لیتر) و پاکلوبوترازول ( 25 میلیگرم بر لیتر)) بود. نتایج نشان دادند که کمبود آب موجب کاهش معنی دار سطح برگ، وزن خشک کل، کلروفیل، محتوای مالون دی آلدئید، پراکسید هیدروژن، پرولین، سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز و آسکوربات پراکسیداز گندم گردید. درحالی که کاربرد پرایمینگ های هورمونی تحت کمبود آب موجب افزایش معنی دار صفاتی مانند مقدار کلروفیل، مالوندی آلدئید، پرولین، سوپر اکسید دیسموتاز و آسکوربات پراکسیداز شد. در این میان اثر متقابل پرایمینگ پاکلوبوترازول با آبیاری 30 درصد آب قابل استفاده، فعالیت آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز، آسکوربات پراکسیداز و کاتالاز را به ترتیب 05 / 2 ، 12 / 0 و 046 / 0 واحد افزایش داد. حال آنکه پرایمینگ هورمونی پاکلوبوترازول توانست تا حدود زیادی در ایجاد تعادل و حفظ پایداری سلولی نقش سودمندی را ایفا نماید. پرایمینگ های هورمونی تاثیرات مثبتی را بر فعالیت آنزیم های مورد بررسی داشتند لیکن، تیمار پاکلوبوترازول اثرات بیشتری را در این راستا، به همراه داشت.
