تنش خشکی به عنوان یکی از مهم ترین چالش های محیطی پیش رو در تولید گیاهان زراعی به شمار می رود که با تغییر در مورفولوژی، فیزیولوژی و همچنین، بیوشیمیایی گیاهان باعث ایجاد اختلال در رشد و نمو و میزان عملکرد می‌شود. به این منظور، پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر افشانه کردن فرم های گوناگون عنصر روی بر روی میزان انباشت گونه‌های اکسیژن فعال و میزان مالون دی آلدئید در شرایط تنش خشکی در گیاه ذرّت، به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در 3 تکرار انجام گردید. فاکتورهای مورد بررسی شامل تنش خشکی به صورت آبیاری کامل، قطع آبیاری در مرحله ساقه-روی و مرحله ظهور تاسل بود. تیمارهای افشانه کردن روی نیز شامل عدم مصرف روی، کاربرد سولفات روی، نانو ذرات روی و کلات روی به میزان 5 درصد بود. طبق نتایج مقایسه میانگین داده ها، بیشترین میزان انباشت پراکسیدهیدروژن از تیمار عدم کاربرد عنصر روی در قطع آبیاری در مرحله ظهور تاسل به-دست آمد که اختلاف معنی داری با سایر تیمارها نشان داد. همچنین، کمترین میزان انباشت پراکسیدهیدروژن مربوط به تیمار کاربرد نانو ذرات روی در آبیاری کامل بود که با سایر تیمارهای کاربردی در آبیاری کامل اختلاف معنی داری نداشت. طبق نتایج، بیشترین میزان مالون دی آلدئید از تیمار عدم کاربرد عنصر روی در قطع آبیاری در مرحله ظهور تاسل به دست آمد که اختلاف معنی داری را نسبت به سایر تیمارهای به کار رفته نشان داد. در شرایط تنش، کمترین میزان آن نیز مربوط کاربرد نانو روی در قطع آبیاری در مرحله ساقه روی می باشد. به طور کلی، می توان چنین بیان نمود که کاربرد نانو ذرات روی به دلیل کاهش چشمگیر میزان انباشت گونه‌های اکسیژن فعال و به دنبال آن کاهش میزان مالون دی آلدئید در شرایط تنش بهترین تیمار کاربردی در این پژوهش می باشد.
