گلرنگ (Carthamus tinctorios) گیاهی سازگار با شرایط دیم ایران است و به علت ویژگی‌های مورفولوژیک و به خصوص وضعیت ریشه‌اش، تحمل مناسبی به تنش خشکی دارد. گلرنگ، به عنوان گیاهی دانه روغنی به دلیل داشتن اسیدهای چرب مفید و ضروری و همچنین به علت دارا بودن کیفیت بالا از لحاظ تغذیه، دارای اهمیت خاصی می‌باشد. آگاهی از تنوع ژنتیکی موجود بین ژنوتیپ‌های گلرنگ، امکان استفاده از آنها را در برنامه‌های بهنژادی به منظور تولید هیبریدهای با عمکلرد کمی و کیفی مطلوب فراهم می‌آورد. در این تحقیق، پنج رقم سینا، فرامان، امید، گلدشت و اسلام آباد با چهار تکرار در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در مزرعه پژوهشی گروه مهندسی تولید و ژنتیک گیاهی دانشکده کشاورزی دانشگاه مراغه واقع در استان آذربایجان شرقی در سال 1401-1402مورد مطالعه قرار گرفتند. در پایان دوره رشد و نمو عملکرد و صفات زراعی از جمله تعداد غوزه در بوته، عملکرد دانه، وزن هزار دانه اندازه‌گیری شدند. تجزیه واریانس داده‌های به دست آمده نشان داد که بین ارقام مورد آزمایش گلرنگ. از نظر عملکرد دانه و تعداد غوزه در بوته تفاوت معنی‌داری وجود داشت که از تنوع موجود در بین ارقام می‌توان در برنامه‌های به نژادی گلرنگ جهت بهبود عملکرد دانه و روغن، بهره‌برداری کرد. در بین ارقام مورد مطالعه، رقم گلدشت دارای بیشترین عملکرد و رقم اسلام آباد دارای کمترین عملکرد بود. از تلاقی بین این ارقام می‌توان در تولید واریته‌های هیبرید استفاده کرد.
