عهدیه امجدی

آلودگی آب، یکی‌از چالش‌های جدی زیست‌محیطی جهان امروز است. درمیان انواع فناوری‌های مرسوم تصفیۀ آب، فرایند جداسازی غشایی، نتایج امیدبخشی را در تصفیه یا بازیابی آلاینده‌های مختلف نشان‌داده‌است. پژوهش‌های متعددی نشان‌دهندۀ قابلیت بالقوۀ‌ غشاهای پلیمری برای تصفیۀ آب و فاضلاب است. بااین‌حال، محدودیت‌هایی مانند: گرفتگی، رشد میکروبی، افت شار، پایداری مکانیکی و حرارتی پایین و طول عمر کمتر هم‌چنان در این نوع تصفیه وجوددارد. ازاین‌رو، غشای نانوکامپوزیتی برای رفع این محدودیت‌ها و بهبود عملکرد و اثربخشی غشا معرفی‌شده‌است. غشاهای نانوکامپوزیت پلیمری (PNCMs) حاوی نانوذرات مختلف، مانند: نانولوله‌های کربنی (CNT)، اکسید تیتانیوم (TiO2)، نقره، مس، اکسید گرافن (GO) و غیره، برای تصفیۀ آب از آلاینده‌های مختلف، ازجمله: ریزاندامگان، ترکیبات شیمیایی، رنگ‌ها و غیره به‌طور چشم‌گیری طرفدار پیداکرده‌است. هدف اصلی این مقاله، مروری‌بر پیشرفت‌های جاری در کاربرد PNCMs در تصفیۀ آب است.