مورفین یکی از داروهای مهم اپیوئیدی به شمار می رود. این دارو کاربردهای مهمی از لحاظ پزشکی دارد از جمله این کاربردها می توان درمان دردهای متوسط تا شدید، درمان ادم ریوی حاد و استفاده در بیهوشی نام برد(1). متاسفانه موفین به دلیل دارا بودن اثراث سرخوشی آور بالا باعث می شود که سوء مصرف آن در سطح جهان یک معضل باشد. یکی از اثرات مصرف بلند مدت مورفین مخصوصا در دوزهای بالا ایجاد تحمل به اثار مختلف فارماکولوژیک آن از جمله اثرات سرخوشی آور آن است(1). تحمل حالتی است که در آن برای رسیدن به همان اثرات فارماکولوژیک قبلی دوز بالاتری از دارو مورد نیاز باشد(2). ایجاد تحمل در افراد معتاد به مورفین باعث می شود که این افراد دوزهای بالاتری از مورفین را مورد استفاده قرار دهند. یکی دیگر از اثرات مورفین ایجاد حساسیت به این دارو در افراد مصرف کننده است. حساسیت به این معنی است که دوزهایی از مورفین که قبلا اثرات پاداشی آنها کم بود یا اثرات پاداشی نداشته اند خواص پاداشی پیدا می کنند(3, 4). حساسیت یکی از مکانیسم هایی است که سبب ولع دارویی می شود و راه را برای وابستگی به مورفین هموار می کند(3). ایزونیازید یکی از مشتقات هیدرازین است که انتخاب اولیه برای درمان سل مخفی و یا فعال می باشد(5, 6). از طرف دیگر ایزونیازید می تواند از سد خونی- مغزی عبور کند و داری اثرات فارماکولوژیک در مغز است(7). تحقیقات اولیه نشان داده اند که ایزونیازید می تواند خلق را بهبود دهد(8, 9). ایزونیازید در دوزهای بالا با مهار آنزیم گلوتامیک اسید دکربوکسیلاز در مغز می تواند انتقال گابا را در مغز کاهش دهد و بدین وسیله باعث ایجاد تشنج شود(10). از طرف دیگر دوزهای پایین ایزونیازید قادر است تا سطح گابا را در مغز بالا ببرد(11). ترجیح مکان شرطی شده یکی از روشهایی است که برای ارزیابی اثرات پاداشی مورفین به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرد. این روش یک روش ساده و ارزان برای اندازه گیری اثرات پاداشی داروهای مختلف مورد سوء مصرف می باشد(12, 13). با توجه به این که تحقیقات قبلی نشان داده ا ند که داروهایی که با GABA تداخل دارند اثرات پاداشی مورفین را به روش ترجیح مکان شرطی شده تغییر می دهند(14-16)، هدف از تحقیق حاضر بررسی تداخل ایزونیازید بر روی آثار پاداشی مورفین است که به روش ترجیح مکان شرطی شده مورد سنجش قرار خواهد گرفت.
