عبدالله جوانمرد

به منظور بررسی اثر باقیمانده ورمی کمپوست و کود شیمیایی بر عملکرد، اجزای عملکرد و صفات کیفی گندم رقم بهار، آزمایشی به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با 11 تیمار و چهار تکرار در دانشگاه مراغه در سال 1400 اجرا شد. تیمارها شامل 1- مصرف 50 درصد NPK ، 2- 50 درصد NPK+ 3 تن ورمی کمپوست در هکتار، 3- 50 درصد NPK+ 5 تن ورمی کمپوست در هکتار، 4- 50 درصد NPK+ 7 تن ورمی کمپوست در هکتار، 5- 100 درصد NPK، 6- 3 تن ورمی کمپوست در هکتار، 7- 5 تن ورمی کمپوست در هکتار، 8- 7 تن ورمی کمپوست در هکتار، 9- 3 تن ورمی-کمپوست در هکتار+ (100 درصد NPK منهای عناصر غذایی موجود در 3 تن ورمی کمپوست)، 10- 5 تن ورمی کمپوست+ (100 درصد NPK منهای عناصر غذایی موجود در 5 تن ورمی کمپوست) و 11- 7 تن ورمی کمپوست در هکتار+ (100 درصد NPK منهای عناصرغذایی موجود در 7 تن ورمی کمپوست) بود. نتایج نشان داد بیش ترین تعداد دانه در سنبله در تیمارهای 11 و 4 و کم ترین میزان آن هم در تیمارهای مصرف 50 درصد NPK و 3 تن ورمی کمپوست مشاهده شد. بیش ترین وزن هزار دانه با کاربرد 7 تن ورمی کمپوست+ (100 درصد NPK منهای عناصرغذایی موجود در 7 تن ورمی کمپوست) حاصل شد که در مقایسه با تیمارهای 50 و 100 درصد NPK به ترتیب 88/15 و 31/6 درصد افزایش نشان داد. همچنین بالاترین عملکرد بیولوژیک و دانه گندم در تیمار 11 مشاهده شد. در نهایت باقیمانده تیمار 7 تن ورمی کمپوست بعلاوه 100 درصد NPK منهای عناصرغذایی موجود در 7 تن ورمی کمپوست کمیت دانه گندم را نسبت به سایر تیمارها بهبود بخشید.