علی افشاری

اهداف: دانش آموزان دارای اختلال یادگیری خاص، دارای مشکلات عدیده تحصیلی می باشند. با توجه به اینکه یادگیری در این دانش آموزان دشوار است، یکی از روش های موثر در یادگیری آنها روش ایفای نقش می باشد. بر این اساس، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی روش آموزش ایفای نقش بر خودکارآمد پنداری تحصیلی، سازگاری اجتماعی و انگیزه تحصیلی در دانش آموزان دارای اختلال یادگیری خاص انجام شده است. روش ها: بدین منظور با استفاده از طرح آزمایشی نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل از بین دانش آموزان با اختلال یادگیری خاص شهر مراغه در سال تحصیلی 98-1399 و نمونه گیری در دسترس 40 نفر انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. هر دو گروه با استفاده از پرسشنامه انگیزه تحصیلی هارتر، مقیاس خودکارآمدی تحصیلی مورگان و مقیاس سازگاری اجتماعی کالیفرنیا به عنوان پیش آزمون و پس آزمون مورد ارزیابی قرار گرفتند. و گروه آزمایشی از آموزش به شیوه ایفای نقش به مدت7 جلسه 50 دقیقه ای استفاده کردند. برای مقایسه پس آزمون در هر دو گروه از روش تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون دو گروه تفاوت معناداری وجود دارد (001/0 P=). به عبارت دیگر، روش آموزش ایفای نقش برخودکارآمد پنداری تحصیلی، سازگاری اجتماعی و انگیزه تحصیلی دانش آموزان با اختلال یادگیری خاص اثربخش می باشد. نتیجه گیری: بنابراین، با توجه به اینکه روش ایفای نقش به عنوان نوعی تمرین واقعی یا فعالیتی توصیف شده است که به مشارکت کنندگان اجازه می دهد با اجرای نقش در موقعیتی خاص، خود را در جریان یادگیری قرار دهند، از آن می توان برای افزایش بهبود انگیزه تحصیلی، خودکارآمدی تحصیلی و سازگاری اجتماعی استفاده کرد.