میزان قابل جذب عنصر روی به دلیل آهکی بودن خاکهای اکثر مناطق کشور پایین بوده که ضمن کاهش عملکرد دانه، میزان روی گندم نیز کم خواهد بود. بر همین اساس، این آزمایش به صورت گلدانی در دانشگاه مراغه بهمنظور بررسی واکنش 4 ژنوتیپ گندم به کاربرد سولفات روی در خاک آهکی در قالب طرح فاکتوریل بر پایه بلوکهای کامل تصادفی به اجرا در آمد. در مرحله رسیدگی علاوه بر پروتئین دانه، غلظت روی دانه، اسید فیتیک و نسبت مولی اسید فیتیک به روی ارزیابی گردید. نتایج نشان داد که کاربرد سولفات روی نتوانست میزان پروتئین دانه را در مقایسه با شاهد افزایش دهد. کاربرد سولفات روی سبب افزایش معنیدار میزان روی دانه ولی کاهش اسید فیتیک و کاهش نسبت مولی اسید فیتیک به روی گردید. همچنین، ژنوتیپهای گندم از نظر پروتئین و میزان عنصر روی موجود در دانه با هم تفاوت معنیداری داشتند. به طور کلی میتوان کشت ژنوتیپ گندم 3426-KC برای تولید دانههای با کیفیت در مناطق با کمبود روی را توصیه کرد. در نهایت کاربرد خاکی و برگی سولفات روی موثرترین روش برای بالا بردن میزان روی موجود در دانه و نسبت مولی روی به فیتات بود. لذا با در نظر گرفتن نقش ویژه گندم در تأمین انرژی روزانه اکثر مردم، میتوان از روش یاد شده، بهعنوان یک راهکار کوتاه مدت، برای تأمین روی مورد نیاز مردم کشور بهره برد.
