شوری یکی از مهمترین تنشهای محیطی است که رشد و نمو و عملکرد گیاهان زراعی را تحیت تاثیر قرار می دهد. ایران چهارمین کشور دنیا از نظر داشتن سطح اراضی شور در دنیا می باشد که این تنش به دلیل ایجاد اختلالات متابولیسمی سبب افزایش تولید انواع اکسیژن فعال میگردد. انواع اکسیژن فعال از میل ترکیبی بسیار بالایی در واکنش با بیومولکولهای حیاتی برخوردار بوده و با آسیب به آنها سبب بروز تنش اکسیداتیو و در نهایت مرگ سلولهای گیاه میشود. گیاهان برای مقابله با اثرات منفی انواع اکسیژن فعال به یکسری مکانیسمهای دفاعی مانند چرخه های گلوتاتیون-آسکوربات، مهلر و گزانتوفیل مجهز شده اند و با افزایش فعالیت آنها سعی میکند که اثرات منفی آنها را به حداقل رسانده و از بروز تنش اکسیداتیو ممانعت نمایند. اما گیاهان از راهکارهای دیگری مانند حرکت برگی، افزایش ضخامت کوتیکول، حرکت برگی و برخی ویژگیهای دیگر برخوردارند که بر عملکرد چرخه های یاد شده تاثیر گذار خواهند بود که اثرگذاری این بخشها بر یکدیگر تصمیم گیری در مورد نتایج و استفاده از آن را پیچیده میکند. براین اساس بطور کلی میتوان عنوان نمود که اگرچه مکانیسمهای دفاعی گیاه برای مقابله با تنش شوری حائز اهمیت هستند اما تفسیر نتایج و تصمیم گیری در خصوص مقاوم یا حساس بودن آنها تنها براساس نتایج این بخش دقیق نیست. زیرا در فعالیت آنها پارامترهای دیگر نظیر حرکت برگی و یا ضخامت کوتیکول نقش ویژه ای دارد و ممکن است به دلیل برخورداری یک ژنوتیپ از این ویژگیها فعالیت این آنزیمها کاهش یابد. همچنین، در بررسی تنش شوری لازم است که به نیازهای تغذیه ای گیاه و فرآیندهای متابولیسمی آن توجه ویژه نمود و بررسی در شدت نور بالا (نزدیک به شرایط طبیعی) صورت گیرد. بطور کلی مهمترین پارامتر برای تعیین مقاومت ژنوتیپها به شوری میزان ماده خشک تولید شده هست. زیرا تولید ماده خشک بیشتر به منزله عملکرد مطلوب فرآیندهای متابولیسمی در شرایط تنش میباشد.
