مناطق خشک و نیمه خشک در سراسر جهان، فاقد پوشش گیاهی بوده و یا پوشش گیاهی پراکنده ای دارند. با این حال سطح خاک در فضاهای خالی میان گیاهان عالی در این مناطق، به طور کلی خالی از زندگی اتوتروفی نمی ماند و زیر پوشش یک جامعه از موجودات زنده بسیار تخصصی قرار می گیرد (شکل 1-1). این جوامع به عنوان پوسته زیستی خاک تعریف شده و با عناوین متعددی همچون نهان زیست ، نهان زا ، ریز زیست ، و یا میکروفیت نیز از آنها یاد می شود (هارپر و ماربل 1988، وست 1990). پوسته های زیستی خاک شکل موزاییکی داشته و ترکیبات زیستی متعددی از سیانوباکتری ها، جلبک های سبز، گلسنگ ها، خزه ها، قارچ های میکروسکوپی و باکتری ها در ساختار آن ها وجود دارند. در این ساختار رشته های سیانو باکتری و قارچ های میکروسکوپی در چند میلی متری از خاک سطحی در هم تنیده شده و با مخلوطی از ژله لزج تشکیل ماتریکسی می دهند که باعث تثبیت و محافظت سطح خاک در مقابل نیروهای فرسایشی می شود (کامرون 1966، فریدمن و گالان 1974، فریدمن و اکامپو پاس 1976، بلنپ و گاردنر 1993). این پوسته در تمام نواحی گرم، خنک و سرد خشک و نواحی نیمه خشک نمایان شده و ممکن است تا 70 درصد از پوشش زنده را در برخی از جوامع گیاهی تشکیل دهد (بلنپ 1994). با این حال، پوسته زیستی خاک اخیرا به عنوان یک عامل عمده تاثیرگذار در اکوسیستم های خشکی به رسمیت شناخته شده اند. در سطح جهانی، به رغم وجود محیط های متفاوت و بی ارتباط با یکدیگر، این کنسرسیوم از زیاگان خاک شباهت های بسیاری در عملکرد، ساختار و ترکیب دارند