این پژوهش با هدف تحلیل توزیع فضایی خدمات عمومی شهری در کلانشهرهای تبریز انجام شده است. این پژوهش از نوع کاربردی و روش آن توصیفی- تحلیلی است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از مدل TOPSIS و نیز تحلیل خوشه ای و نرم افزارهای SPSS و GIS استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که عدالت فضایی مطلوبی بین نواحی شهر تبریز در برخورداری از خدمات عمومی شهری وجود ندارد. به عبارت دیگر، مناطق 2، 3 و 5 در یک سطح (سطح اول)، مناطق 6، 7 و 4 در یک سطح (سطح دوم) و مناطق 9، 8، 1 و 10 در یک سطح (سطح اول) بودند. سطح سوم). در مناطق محروم رشد جمعیت غیرمنطبق با نیازهای خدماتی، کمبود فضاهای سبز و تفریحی، نبود خدمات مناسب بهداشتی- درمانی، تجاری و ورزشی، افزایش نرخ رشد جمعیت، کمبود امکانات آموزشی و فرهنگی، اشتغال پایین، اقشار کم درآمد. سکونت اقشار و مهاجران، ساخت ساختمان های بدون مجوز و گسترش بی رویه در این ولسوالی ها، سطح بی ثباتی را تشدید کرده است. بنابراین برای توزیع بهینه خدمات عمومی بین نواحی شهر تبریز ابتدا باید رویکرد عدالت اجتماعی در دستور کار مدیران و تصمیم گیران شهر تبریز قرار گیرد تا توزیع خدمات و امکانات بین مناطق شهر تبریز با توجه به نیازهای جمعیتی متعادل است.
