یکی از شیوههای کنترل و پیشگیری از جرم در فضای سایبرکه در ایران بهصورت گستردهای مورد بهرهبرداری قرار گرفته است، فیلترینگ یا پالایش محتوا است. کاربست فیلترینگ برای پیشگیری از جرم در کنار منافعی که ممکن است به همراه داشته باشد، مخارج و هزینههای خاص خود را دارد. به جهت محدودیت منابع و اجتناب از هزینههای نامطلوب ناشی از فیلترینگ، سنجش و ارزیابی هزینهها و فایدههای ناشی از فیلترینگ ضرورت دارد. در این راستا نوشتار حاضر به روش توصیفی-تحلیلی و با رویکرد تحلیل اقتصادی حقوق در صدد است فیلترینگ را با هدف «تعیین بهرهوری» مورد بحث و بررسی قرار دهد. به این ترتیب دو مؤلفه اصلی بهرهوری، یعنی «کارایی» و «اثربخشی» شاخصهای ارزیابی فیلترینگ در این مطالعه خواهد بود. یافته های این پژوهش نشان میدهد اولاً؛ پالایش محتوا با همه هزینههای بالایی که برای اجرای آن و در اثر اجرای آن به جامعه تحمیل شده است، منافع اندکی در بر داشته است، لذا کارایی لازم را ندارد. ثانیاً؛ به دلایل فنی و اجتماعی متعدد فیلترینگ فاقد اثربخشی مورد انتظار و مطلوب است. نتیجه و نظریه این مقاله آن است که تجدیدنظر در سیاستهای پالایش محتوا به شیوه موجود و کاربست دیگر شیوههای پیشگیری از جرم در فضای سایبر ضرورت دارد
