فریبرز شکاری

به منظور بررسی تأثیر کود های زیستی، آلی و شیمیایی بر صفات کمی آفتابگردان آزمایشی در سال های 1395 و 1396 درایستگاه تحقیقاتی کشاورزی در شهرستان پیرانشهر به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا گردید. کرت های اصلی شامل سه سطح آبیاری: 85 درصد ظرفیت زراعی (I1)، 70 درصد ظرفیت زراعی (I2)، 55 درصد ظرفیت زراعی (I3)و کرت های فرعی شامل تیمار کودی در 8 سطح: کود شیمیایی (F1)،10 تن در هکتار ورمی کمپوست (F2)، 15 تن در هکتار ورمی کمپوست (F3)، کود زیستی بیوسوپر + ازتوباکتر (F4)، 10 تن در هکتار ورمی کمپوست + کود زیستی بیوسوپر + ازتوباکتر (F5)، 15 تن در هکتار ورمی کمپوست بیوسوپر و ازتوباکتر (F6)، 10 تن در هکتار ورمی کمپوست + کود زیستی بیوسوپر + ازتوباکتر+ 50 درصد کود شیمیایی (F7) و 15 تن در هکتار ورمی کمپوست + کود زیستی بیوسوپر + ازتوباکتر + 50 درصد کود شیمیایی (F8) در نظر گرفته شدند. تنش شدید (55 درصد ظرفیت زراعی) سبب کاهش قابل ملاحظه ارتفاع بوته، قطر سافه، قطر طبق، عملکرد بیولوژیک، تعداد دانه در طبق گردید. بیشترین میزان عملکرد بیولوژیک (1319 گرم در مترمربع) در شرایط آبیاری نرمال (85 درصد ظرفیت زراعی) و با کاربرد 15 تن در هکتار ورمی کمپوست+ کود زیستی بیوسوپر+ ازتوباکتر+50 درصد کود شیمیایی حاصل شد. و کمترین میزان عملکرد بیولوژیک آفتابگردان (890 گرم در مترمربع) با کاربرد 100 درصد کود شیمیایی در شرایط آبیاری 55 درصد ظرفیت زراعی مشاهده شد. بنابراین به نظر می رسد که برای افزایش عملکرد گیاهان زراعی، می توان از روش های تغذیه تلفیقی کودهای آلی، زیستی و شیمیایی استفاده کرد