رقابت صنعتی به طور فزاینده ای وابسته به توانایی ما در سرعت انطباق و ترکیب پیشرفت های تکنولوژیکی جدید خواهد بود. علاوه بر این، پیشرفت های تکنولوژیکی برای کاهش هزینه اغلب نیازمند به کاهش آلاینده های محیط زیستی و نیز ضایعات حاصل از فرآیندها است. این امر موجب افزایش تاکید جهانی بر دانش شده است که بتواند تولید پایدار مواد را با استفاده از تکنولوژی هایی که برای محیط زیست ایمن هستند، فراهم سازد. ارزیابی از محصولات و فرآیندهای جدید و موجود، ایجاد معیارهای جدید برای پذیرش محصولات است. استفاده از منابع طبیعی یا تجدیدپذیر برای این توسعه ضروری است. طیف گسترده ای از پلیمرهای طبیعی به دست آمده از منابع تجدید پذیر برای برنامه های کاربردی مواد موجود است. بعضی از اینها، مانند سلولز و نشاسته، امروزه در محصولات به طور گسترده استفاده می-شود، در حالی که بسیاری دیگر از آنها استفاده نشده اند. تحقیقات اساسی و کاربردی زیاد در این زمینه و نیز افزایش فشارهای نظارتی جهانی باعث شکل گیری صنایع نوپا شده است. یک مثال خوب و برجسته این پیشرفت ها، پلاستیک و پلیمرهای قابل تجزیه پذیر است که محلول در آب هستند. این تکنولوژی یک مسیر قابل قبول برای پلیمرهایی است که برای تخریب ایمنی در مراکز کمپوست و فاضلاب طراحی شده اند. صنایع و بخش های دولتی همچنان در حال افزایش علاقمندی به "شیمی صنایع سبز" هستند. سازمان های مختلف مانند انجمن شیمی آمریکا، وزارت انرژی، آژانس حفاظت از محیط زیست، بنیاد ملی علوم و دیگران به طور فزاینده ای حمایت مالی بیشتری از طریق برگزاری کارگاه ها و ایجاد طرح های مشترک در زمینه شیمی سبز می کنند. پلیمرهای قابل تجزیه، بیوکاتالیز، فن آوری پایدار یا استفاده از منابع تجدیدپذیر، اجزای مهم برای سنتز و پردازش مطلوب زیست محیطی هستند. در حال حاضر پلیمرهای زیست تخریب شونده یک مقوله صنعتی است. با این حال، این موضوع ممکن است در طول زمان بر اساس موارد زیر تغییر کند: الف) تغییرات در مقدار مورد نیاز مصرف کننده که نیازمند به پرداخت بیشتر برای قیمت تمام شده محصولات ایمن زیست محیطی دارند، ب) کاهش هزینه و افزایش عملکرد محصولات زیست تخریب پذیر، ج) توسعه یک زیرساخت برای دفع زباله های زیستی که محصولات زیست تخریب پذیر را شامل می شود. وجود یک سیستم ساده که برای خانوارها یک خروجی مناسب برای زباله-های زیست تخریبی فراه
