هوشنگ سرور گوگ تپه

امنیت مفهومی اجتماعی است و کاربرد آن نیز به گونه ای مرتبط با جوامع شهری معنی پیدا می کند. بدون احساس امنیت، هیچ فضای شهری عرصه حضور و تعاملات اجتماعی شهروندان نخواهد بود. با گسترش شهرنشینی و ایجاد شرایط خاص زندگی، امن سازی فضاهای شهری به عنوان یکی از ضرورت های اساسی شهرسازی مطرح می شود و برنامه ریزان و طراحان فضاهای اجتماعی، به ویژه شهرها، تلاش می کنند تا با شناسایی عوامل تهدید کننده امنیت، ایمنی را برای استفاده کنندگان از فضاها فراهم کنند تا علاوه بر ابعاد عینی، بر فرایندهای ذهنی ادراک امنیت نیز تأثیر گذاشته و به آسایش روانی ساکنین کمک کند. در این راستا با توجه به اینکه شهر کرمان به عنوان بزرگترین جاذب جمعیت جنوب شرق ایران می باشد ، این شهرستان به دلیل وجود مراکز خدماتی در جنوب استان، مهاجر پذیری بودن، رشد سریع جمعیت، گسترش فیزیکی شهر، ناهمگونی و انسجام اجتماعی، در زمینه ارتکاب ناهنجاری و جرایم شهری از آمار بالایی برخوردار است که متاسفانه موجب بروز مشکلات متعدد و تحمیل هزینه های غیر قابل جبران مالی، جانی و روحی بر این منطقه گردیده است.، ازاین رو، این مطالعه درصدد است، میزان امنیت شهری در مناطق چهارگانه شهر کرمان را مورد بررسی قرار دهد. این تحقیق از لحاظ هدف کاربردی-توسعه ای و روش تحقیق آن توصیفی- تحلیلی می باشد. در این پژوهش پس از بررسی مبانی نظری مرتبط مؤلف های «کاربری اراضی، کیفیت معابر، آسایش بصری، آسایش محیطی، تناسب فرم و اندازه فضا، دسترسی به حمل و نقل عمومی، احساس اشفتگی محیطی و نظارت و کنترل محیط» به عنوان شاخص های منظر شهری براس سنجش احساس امنیت شهروندان عمومی بدست آمد. سپس با توزیع 20پرسش نامه در میان متخصیصبن،داده های مورد نظر جمع آوری، در ادامه با روش آنتروپی به ارزیابی شاخص های امنیت پرداخته شده و سپس برای تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از مدل کوپراس به رتبه بندی مناطق چهارگانه شهر کرمان پرداخته شد. نتایج پژوهش حاکی از آن است که بر اساس شاخص های هشتگانه ارزیابی؛ منطقه 2 دارای وضعیت مناسبتری نسبت به سایر مناطق دارد و منطقه 3 در وضعیت نامطلوبی به لحاظ امنیت شهری قرار دارد.