هوشنگ سرور گوگ تپه

کیفیت زندگی واژه ای است چند بعدی و چند مفهومی که از دهه 1960 وارد مباحث جغرافیا مخصوصاً جغرافیای انسانی گردیده است و تحول در معنی آن، باعث شد که در شاخه توسعه پایدار و عدالت اجتماعی گنجانده شود، به همین دلیل امروزه هدف اصلی برنامه ریزی شهری ارتقاء سطح کیفیت زندگی ساکنین شهر می باشد و گاهی سطح آن رامعادل سطح توسعه پایدار می دانند ، با گذر زمان و تغییر مکان میزان سطح آن نیز تغییر می کند .این پایان نامه با هدف سنجش سطح کیفیت زندگی در بافت فرسوده و جدید شهر کرمانشاه با تکیه بر مبانی برنامه ریزی شهری طراحی شده است و سعی برآن داشت که با توصیف و تبیین کیفیت زندگی و شناخت شاخص های تاثیرگذار، نحوه تاثیر هرکدام از این شاخص ها و نحوه سنجش آنها را در محیط های شهری بررسی کند. مبنای سنجش سطح کیفیت در بافت فرسوده و جدید شاخص های اقتصادی اجتماعی، زیست محیطی، کالبدی می باشد که داده های آن از طریق پرسشنامه و اطلاعات موجود اولیه جمع آوری شده است. روش شناسی کار بر مبنای روش تحلیل عاملی اکتشافی، آمار توصیفی، آمار استنباطی، داده های موجود و نقشه ها، و در نهایت مدل تحلیلی- وزنی سوات می باشد. مدل کار دارای یک ساختار سلسله مراتب بوده است و متشکل از شاخص ها و زیر شاخص ها که در سه سطح طراحی شده است. و سرانجام توسط مدل تحلیل عاملی اکتشافی، مدل مورد مطالعه و روایی پرسشنامه تایید شده است . بر مبنای زیر شاخص های سطح آخر، گویه ها در قالب پرسشنامه تدوین شد و با کمک گرفتن از داده های موجود میزان سطح کیفیت زندگی مورد سنجش قرار گرفت. نتیجه این تحقیق نشان می دهد که سطح کیفیت زندگی در بافت جدید(محله ظفر) بالاتر از سطح کیفیت زندگی در بافت فرسوده(محله فیض آباد) است گرچه در دو سطح کیفیت اقتصادی و زیست-محیطی بافت فرسوده شرایط کمی متفاوت است اما در کل سطح پایینی نسبت به بافت جدید(محله ظفر) دارد و این به خاطر نقاط ضعفی است که در شاخص های کیفیت زندگی در محله فیض آباد وجود دارد و این موضوع دقیقادر مدل سوات نیز تایید شده است.