امروزه بسیاری از شهرهای ایران و کشورهای در حال توسعه با افزایش بیرویه جمعیت و در پی آن محیطی پرآشوب و ناآرام روبهرو هستند. مسائل بسیاری مانند مشکلات اقتصادی، اجتماعی، جمعیتی، مدیریتی، فرهنگی، تکنولوژی و... حیات شهری را تهدید میکند. شهرها باید جایگاه فعلی خود را شناسایی و نقاط قوت و ضعف خود را دقیقاٌ بررسی نموده و با تکیه بر استعدادها و قابلیتها از فرصتها استفاده کرده و به سمت توسعه پایدار شهری حرکت کند. این مهم در ارتباط با برنامهریزی استراتژیک امکانپذیر است. بر اساس برنامهریزی استراتژیک است که شهرها توانمندیها، ضعفها، امکانات و نیازهای خود را تحلیل کرده و در راستای آن اهداف قابل لمس و شیوههای رسیدن به آنها را مشخص میکند. بنابراین داشتن نگاه استراتژیک درخصوص مشکلات و مسائل، سرمایه گذاری و رشد به منظور استفاده از فرصتها برای شهرها امری حیاتی هست. برنامهریزی استراتژیک با استفاده از روشهای دموکراتیک و منعطف در بسیاری از شهرهای کشورهای توسعه یافته مانند لندن، ملبورن، سانفرانسیسکو، بارسلون و... تدوین و به اجرا درآمده و توانسته موفقیتهای بسیاری مانند ارتقای کیفیت زیست و مدیریت شهری کسب کند. این پژوهش از نوع توصیفی - تحلیلی بوده و برای گردآوری اطلاعات از روش کتابخانهای و اسنادی استفاده شده است. پژوهش حاظر به بررسی مزیتهای برنامهریزی استراتژیک و نقش آن در تحقق طرحهای توسعه شهری در ایران میپردازد. نتایج تحقیق نشان میدهد که برنامهریزی استراتژیک بهدلیل انعطافپذیری، مشارکتپذیر بودن، پایداری، پویایی و همهجانبه بودن در توسعه شهری ایران در مقایسه با طرحهای جامع و تفصیلی از کارآیی و قابلیت بالایی برخوردار است.
