محسن جان محمدی

در 50 سال گذشته شاهد گسترش سریع سطح زیر کشت در مناطق نیمه خشک ایران بوده ایم. این امر باعث تغییر از آیش سنتی به تکنیک های حفاظتی و پیشگیرانه در مدیریت حاصلخیزی خاک شده است. کشاورزان خرده پا از طیف وسیعی از فناوری ها برای افزایش حاصلخیزی خاک استفاده می کنند و کود دامی سنگ بنای بسیاری از استراتژی های مدیریت حاصلخیزی خاک است که استفاده می کنند. با این حال برخی موارد نظیر کیفیت کود مصرفی، از جمله روش های نگهداری دام و نگهداری کود باید مد نظر قرار گیرد. از سوی دیگر ویژگی های «اصلاح کننده های ارگانیک خاک» به منشأ آنها (شهری: زباله های آلی خانگی و لجن های حاصل از تصفیه فاضلاب شهری؛ سایر موارد: حیوانی (کود دامی)، کشاورزی یا کشاورزی) بستگی دارد و تا حدی تأثیرات مثبت یا منفی بالقوه آنها را بر روی خاک هایی که در آن هستند تعیین می کند. همچنین روشهای بکارگرفته شده در تهیه اصلاح کننده های ارگانیک (مثلاً کمپوست کردن) نحوه رفتار آنها در خاک را تعیین می کند. نگهداری شبانه دام در مناطق آیش و ادغام محصول و دام را که کشاورزان برای اطمینان از رسیدن کود به مزارع خود به کار می گیرند از روشهای مهم محسوب می شوند. تعادل مواد مغذی دو سیستم کشاورزی به عنوان شواهدی برای اهمیت کود دامی به عنوان یک منبع غذایی ارائه شده است. انتقال مواد مغذی از مرتع به مزرعه با بازیافت مواد مغذی از طریق ادغام دام های زراعی در تضاد است. بررسی ها حاکی از آن است که کود دامی جزء مهمی از استراتژی های مدیریت حاصلخیزی خاک برای آینده قابل پیش بینی باقی خواهد ماند. مدیریت یکپارچه مواد مغذی از نقطه اسیمیلاسیون تا نقطه خروج از خاک بهترین استراتژی پیش رو می باشد. باید با مدیریتهای مناسب بر بهبود مدیریت کود تمرکز نمود تا اطمینان حاصل شود کودهای دامی حداکثر بهروری را بروز می دهند.