خاکهای مناطق نیمه خشک با کمبود شدید عناصر مختلف و ضروری برای رشد مواجه می باشد. مدیریت های کودی و استفاده از تنظیم کننده های رشد در مناطق نیمه خشک یکی از مهمترین راهکارهای بهبود عملکرد و کیفیت تولید در گیاهان زارعی می باشد. به منظور بررسی اثر تیمارهای کودی (مصرف کود دامی، کود کامل شیمیایی و بدون استفاده از کود) و تیمارهای محلول پاشی (آهن+سولفودیازین، کولین، کیتوسان، اسید سالیسیلیک و شاهد) بر خصوصیات نموی، مرفوفیزیولوژیک و عملکرد گلرنگ، در منطقه خراجو مراغه انجام گردید . بیشترین تعداد طبق در شرایط کود دامی با محلول پاشی کیتوسان و آهن+سولفودیازین مشاهده گردید. بررسی تعداد دانه در طبق های فرعی حاکی از آن بود که کاربرد کود دامی و محلول پاشی آهن+ سولفودیازین در طی سال اول، کاربرد کودشیمیایی و محلول پاشی آهن+سولفودیازین در طی سال اول، محلول پاشی کولین و کیتوسان در شرایط کاربرد کود شیمیایی در طی سال دوم بهترین اثر را بدنبال داشتند. به طور کلی اثر آهن+سولفودیازین و کیتوسان در شرایط کاربرد کود دامی و کود شیمیایی بر تعداد طبق مشهودتر بود. بالاترین میزان عملکرد در طی سال دوم در شرایط کاربرد کود شیمیایی با محلول پاشی کولین و کیتوسان و در شرایط کاربرد کود دامی با محلول پاشی آهن+سولفودیازین و کیتوسان به ثبت رسید. بالاترین شاخص برداشت در طی سال دوم با کاربرد کود شیمیایی مشاهده گردید. نتایج کلی حاکی از آن بود که کاربرد کود دامی در طی سال اول به همراه محلول پاشی آهن+سولفودیازین و کیتوسان و در سال دوم کاربرد کود شیمیایی (استفاده مستمر) به همراه محلول پاشی کیتوسان و کولین می توانند جنبه های کمی و کیفی عملکرد گلرنگ را در منطقه مذکور بهبود دهند.
