محسن جواهریان

آلودگی جوی یکی از معضلات اصلی جهان است. انواع متعددی از آلاینده ها در اثر فعالیت های طبیعی زمین از جمله آتشفشان ها و نیز در اثر فعالیتهای صنعتی بشر وارد جو می شوند. یکی از اثرات مهم آلودگی جو، کاهش حد قابلیت رؤیت دید جوی است. در این پژوهش، ارتباط بین غلظت ذرات معلق (PM2.5 و PM10) با کاهش حد قابلیت رؤیت دید مورد مطالعه قرار گرفته است. بدین منظور، تصاویر یک توری خطی بازتابی از میان جو در رصدخانهی دانشگاه زنجان مورد تحلیل قرار گرفته است. داده های غلظت ذرات معلق ثبت شده از دستگاه نمونه بردار آلاینده های هوا مدل Aeroquel-S500 همزمان با حد قابلیت رؤیت افقی مقایسه شده است. نتایج این پژوهش نشان داد که در غلظت های پایین رابطه ی معناداری بین دو پارامتر غلظت ذرات معلق و حد قابلیت رؤیت جوی دیده نمی شود. همبستگی پیرسون بین داده های PM10 (با مقدار بیش از µg/m^3 0/02) و داده های حد قابلیت رؤیت تقریباً در حدود 0/81- است. همچنین برای ذرات PM2.5 (با آستانه ی غلظت 0/03 µg/m^3) و حد قابلیت رؤیت جوی، همبستگی پیرسون در حدود 0/71- به دست آمد.