منیژه لاله پور

در قرن بیست و یکم و همزمان با گسترش منابع دیجیتال، شهرهای الکترونیک در حال ظهور هستند. از اینرو باید به توسعه و تربیت شهروند الکترونیک توجه نمود، تا از بسیاری هزینهها، اتلاف انرژیها و فرصتها جلوگیری کرد. هدف پژوهش حاضر بررسی وضعیت شهروند الکترونیک در کلانشهر تبریز و میزان پذیرش مظاهر فناوری اطلاعات شهروندان میباشد. بدین منظور مناطق 1 و 8 تبریز انتخاب شدند. حجم جامعه آماری تحقیق یعنی کل جمعیت هر دو منطقه حدود 240906 نفر میباشد. برای تعیین حجم نمونه از مدل کوکران استفاده گردید که به تعداد 383 نمونه برای هر دو منطقه، با توجه به تعداد جمعیت هر منطقه، لحاظ گردید. در تعیین پایایی پرسشنامه، 0( بهدست آمده که نشان میدهد پرسشنامهها از پایایی مطلوبی برخوردارند. برای / نتیجه آلفای کرونباخ برابر با ) 75 نیل به هدف پژوهش از روش تحقیق توصیفی-تحلیلی مبتنی بر مطالعات اسنادی )کتابخانهای( و بررسیهای میدانی و از آزمونهای آماری SPSS استفاده گردیده است. برای تجزیهوتحلیل دادهها و اطلاعات بهدست آمده از نرمافزار و تحلیل چندمتغیره عاملی استفاده گردید. در انتخاب شاخصهای شهروند الکترونیک از تکنیک CSPP بهره گرفته شده است. یافتههای تحقیق نشان میدهد که، منطقه مورد مطالعه به لحاظ شاخصهای شهروند الکترونیکی در وضعیت مطلوبی قرار ندارد. همچنین بین سواد اطلاعاتی و پذیرش مظاهر به عبارتی، هر چه شهروندان سواد .)sig=0/ فناوری اطلاعات در منطقه 1 و 8 رابطه معناداری وجود دارد ) 000 اطلاعاتی )دانش رایانه( بیشتری داشته باشند پذیرش مظاهر فناوری اطلاعات از سوی آنها نیز بیشتر است. همچنین 20 شاخص شهروند الکترونیک از طریق مدل تحلیل عاملی در منطقه 1 به 5 عامل کاهش یافت. در این میان، عامل دسترسی بیشترین تأثیر را در پذیرش فناوری اطلاعات توسط شهروندان داشته است. در منطقه 8 تعداد 20 شاخص شهروند الکترونیک از طریق تحلیل عاملی به 6 عامل تقلیل یافت. عامل اقتصاد شبکه در این منطقه، تأثیرگذارترین عامل در پذیرش فناوری توسط افراد بوده است.