منیژه لاله پور

در ایران حضور زنان در حوزه عمومی جامعه، عموماً با مسائل عمده فرهنگی- اجتماعی و اقتصادی گسترده ای مواجه می باشد. بخشی از این حضور ضعیف را می توان ناشی از ناکارآمدی و بی توجهی برنامه ریزی شهری در طراحی فرم و کالبد مناسب با ویژگی های جسمی و روحی جامعه زنان عنوان نمود. به عبارتی برنامه ریزی شهری در ایران نسبت به در برگیری نیازهای زنان به نوعی دچار کوری جنسیتی شده است امنیت به عنوان نیاز اساسی دراجتماعات انسانی از جایگاه خاصی برخوردار است. برنامه ریزان وطراحان فضاهای اجتماعی به ویژه شهرها تلاش می کنند تا با تهدیدکننده امنیت به ویژه در فضاهای عمومی امنیت را برای استفاده کنندگان از آن فضاها فراهم کنند. زنان در مقام نیمی از اجتماعات انسانی به واسطه خصوصیات بیولوژیک، مسئولیت و نگاه متفاوت در مقایسه با مردان ارتباط متمایزی با فضا برقرار می کنند. این پژوهش به بررسی احساس امنیت زنان در فضاهای عمومی شهر مراغه پرداخته است. مطالعه حاضر در قالب بررسی توصیفی-اکتشافی است گردآوری داده ها از طریق پرسشنامه ای با پنج شاخص(مبلمان،نظارت،دسترسی ،کالبدی ،محیطی) و22 گویه بر مبنای پاسخ های زنان ساکن مراغه با حجم نمونه 382 نفر انجام شد. اطلاعات جمع اوری شده از طریق نرم افزار Minitab وSpss مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند ، در این پژوهش از دوآزمون فریدمن وتی تک نمونه استفاده شده است نتایج حاصل از ازمون تی تک نمونه نشان میدهد که مولفه های (مبلمان، نظارت، دسترسی،کالبدی محیطی) تاثیر مثبت ومعنی داری بر امنیت زنان در شهر مراغه ندارد. میانگین رتبه ها در آزمون فریدمن در رتبه بندی5 شاخص به صوررت زیر انجام شد: رتبه اول : دسترسی(بامیانگین49/3)،رتبه دوم: مبلمان شهری(با میانگین18/3)، رتبه سوم: نظارت(با میانگین99/2)، رتبه چهارم: محیطی (با میانگین92/2)،رتبه پنجم:کالبدی(بامیانگین42/2) به عبارتی میتوان نتیجه گرفت که مولفه های موثر بر احساس امنیت در مراغه تأمین کننده امنیت زنان در این شهر نیست.