مجتبی نورآئین

این آزمایش به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در کشتزار پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه مراغه در سه تکرار اجرا شد. فاکتور اول شامل کاربرد کود شیمیایی و ورمی کمپوست و فاکتور دوم شامل کاربرد عصاره جلبک دریایی در 5 سطح عدم کاربرد، محلول پاشی عصاره جلبک دریایی در مرحله ساقه دهی، کاربرد خاکی عصاره جلبک دریایی در مرحله ساقه دهی، محلول پاشی عصاره جلبک دریایی در مرحله زایشی و کاربرد خاکی عصاره جلبک دریایی در مرحله زایشی بود. بر اساس نتایج به دست آمده بیشترین تعداد ساقه های فرعی در تیمار محلول پاشی عصاره جلبک دریایی در مرحله ساقه دهی با کاربرد ورمی کمپوست به دست آمد. تعداد چتر در بوته با کاربرد عصاره جلبک دریایی در مرحله ساقه دهی نسبت به شاهد افزایش به طور معنی داری افزایش یافت. تعداد چترک در بوته تحت کاربرد عصاره جلبک دریایی (محلول پاشی یا خاک مصرف) در مرحله ساقه دهی و محلول-پاشی بعد از مرحله زایشی به طور معنی داری نسبت به شاهد افزایش یافت. شاخص برداشت اسانس در تیمار ورمی کمپوست نسبت به کودشیمیایی افزایش 6/13 درصد را نشان دارد و تیمارهای محلول پاشی و کاربرد خاکی عصاره جلبک دریایی در مرحله زایشی به ترتیب باعث افزایش 3/33 و 9/15 درصدی شاخص برداشت اسانس نسبت به شاهد شدند. به طور کلی کاربرد ورمی کمپوست نسبت به کود شیمیایی و کاربرد عصاره جلبک دریایی به صورت محلول پاشی و یا خاک مصرف در مرحله زایشی بیشترین تأثیر را در افزایش شاخص برداشت اسانس گشنیز دارد و با توجه به اهمیت کاربرد نهاده های غیرشیمیایی در کشاورزی ارگانیک کاربرد ورمی کمپوست و عصاره جلبک دریایی در تولید اسانس گشنیز قابل توصیه می باشد.