محمد سبزی

در این تحقیق، پلیوینیلالکل به عنوان پلیمر پایه مورد استفاده قرار گرفت. شبکهی هیدروژل پلیوینیلالکل از سه جزء )آب آزاد، کلوخههای بلوری 3و بخش آمورف( تشکیل یافتهاست. کلوخههای بلوری پلیوینیلالکل به عنوان نقاط اتصال فیزیکی شبکه عمل میکند. میزان خواص مکانیکی پلیوینیلالکل خالص )نظیر استحکام، مدول و چقرمگی( به تنهایی برای برخی از کاربردها که نیاز به خواص مکانیکی بالا و تحمل بار زیاد است، مناسب نیست )نظیر داربستها و بافتهای مصنوعی(. روشهای مختلفی جهت بهبود خواص مکانیکی هیدروژلها مورد استفاده قرار گرفتهاست. از میان آنها تهیهی هیدروژلها با شبکه دوتایی، بیشترین بهبود را در خواص مکانیکی آنها ایجاد کردهاست. بنابراین در این تحقیق، با استفاده از روش اختلاط محلول، دو پلیمر زیستسازگار پلیوینیلالکل و آگار )یک پلیساکارید طبیعی، با قابلیت تشکیل اتصالات عرضی فیزیکی و برگشتپذیر و مستحکم در اثر تشکیل ساختار مارپیچی دوتایی 4با خاصیت مکانیکی بالا( با نسبتهای وزنی مختلف با یکدیگر ترکیب و در قالبها با ابعاد مشخص قالبگیری شدند. پس از رسیدن دمای نمونه به دمای اتاق، اولین شبکهی فیزیکی در اثر تشکیل ساختار مارپیچ دوتایی توسط ژل آگار ایجاد شد. جهت ایجاد شبکهی فیزیکی دوم، نمونهها تحت فرآیند انجماد – آب شدن 5قرار گرفتند و شبکهی فیزیکی ثانویه در اثر تشکیل پیوند هیدروژنیِ بین زنجیرهای پلیوینیلالکل و متعاقباً ایجاد کریستالیتهای پلیوینیلالکل ایجاد شد. نتایج آزمون کشش، نشان داد که شبکهی دوگانه با اتصالی فیزیکی، چقرمگی و استحام کششی به مراتب بالاتری نسبت به پلیوینیلالکل خالص دارد. همچنین نسبت بهینهی این دو زیست پلیمر جهت حصول خواص بیشینه تعیین شد