محمد سبزی

امروزه تکنولوژی نانو به سبب خصوصیات منحصر به فرد فیزیکی و شیمیایی خود، در حوزه های گوناگونی راه یافته است. از جمله متداول ترین روش های تولید نانو الیاف، روش الکتروریسی است. فرآیند الکتروریسی در عین سادگی فرآیندی بسیار پیچیده بوده و عوامل زیادی بر محصول نهایی اثر گذار می باشند. در این پژوهش مت های نانولیفی از پلی وینیل استات و پلی لاکتیک اسید با نسبت های وزنی مختلف 30:70، 50:50، 70:30 تهیه شدند و پس از تهیه نمونه بهینه از نظر خصوصیات شکلی، نمونه پلی لاکتیک اسید- پلی وینیل استات با نسبت 50:50 برای ادامه آزمایشات انتخاب شد. تاثیر گرافن بر خصوصیات حافظه شکلی در ترکیب ذکر شده مورد بررسی قرار گرفت به این منظور نانوالیاف زیر (گرافن افزوده شده به محلول هر دو پلیمر، گرافن افزوده شده به محلول پلی لاکتیک اسید و گرافن افزوده شده به محلول پلی وینیل استات) با نسبت گرافن %5/1 با انتخاب شرایط بهینه برای تهیه الیاف با مورفولوژی مناسب و بدون دانه تسبیحی تهیه شدند. نتایج مطالعات حافظه شکلی نشان داد که سرعت بازیابی نسبت به نمونه های فیلم بیشتر بوده، و نرخ تثبیت و نرخ بازیابی روند قابل قبولی داشته است. بررسی نتایج خصوصیات مکانیکی در الیاف تهیه شده نشان داد که با اضافه شدن پلی وینیل استات تا %50 به پلی لاکتیک اسید، خواص مکانیکی بهبود می یابد. نمونه 50:50 به عنوان نمونه بهینه انتخاب شده و اثر گرافن روی این نمونه بررسی شده است. در اکثر موارد افزودن گرافن همراه با جزء پلی وینیل استات به کامپوزیت خواص مطلوبتری به لحاظ مکانیکی و حافظه شکلی داشته است. نتایج کشت سلول های استخوان بر داربست های هیبریدی بیانگر قابلیت زنده ماندن و مورفولوژی سلولی مناسب بر داربست های تهیه شده می باشد. هم چنین می توان گفت که حضور گرافن در داربست باعث بهبود تکثیر و چسبندگی سلولی بر نانوالیاف گردید. با توجه به اطلاعات به دست آمده از پژوهش حاضر می توان گفت، داربست هیبریدی تهیه شده ازگرافن و PLA/PVAc می تواند به عنوان یک زیست ماده بسیار مناسب و کاربردی در حوزه مهندسی بافت استخوان به دلیل داشتن خصوصیات زیست سازگاری مناسب و خواص حافظه شکلی خوب، به شمار آید.