وضعیت نباتی، یکی از انواع آسیبهای مغزی است که علیرغم از کار افتادن نیمکرههای مغز، ساقه مغز به فعالیت خود ادامه میدهد. با توجه به معیار پزشکی مرگ و عدم قطعیت در خصوص امکان بهبودی این بیماران تردیدهایی در وضعیت حیات آنها وجود دارد. این تردیدها چالشهایی در خصوص قطع یا ادامه درمان این بیماران ایجاد نموده است. قطع درمان در شرایطی که به علت طولانی شدن وضعیت نباتی و شرایط خاص بیماران امید بهبودی از نظر پزشکی برای آنها متصور نباشد، سوالی است که پژوهش حاضر به آن میپردازد. در رویه قضایی برخی نظامهای حقوقی مانند آمریکا و انگلیس معیارهای مختلفی برای تصمیمگیری در این خصوص مطرح شده است. توجه به خواست بیمار از جمله مهمترین معیارهاست. علیرغم برخی تفاوتهای جزئی، در عمل این معیارها به هم نزدیک شده و اکثر نظامهای حقوقی با توسل به خواست بیمار از امکان قطع درمان این بیماران دفاع نمودهاند. عدم طرح معیارهای مذکور در حقوق ایران و زنده تلقی شدن این فرد از حیث پزشکی و حرمت حق حیات، توجه به خواست بیمار را برای قطع درمان در حقوق ایران دشوار میسازد.
