در نظام حقوقی ایران رعایت حجاب و در برخی کشورهای غربی منع حجاب الزام قانونی دارد. نوشتار حاضر متکفل ارزیابی مشروعیت این دو الزام بر مبنای اسناد حقوق بشری است. یافته های این مقاله نشان می دهد منع حجاب برای باورمندان به آن به مثابه «سلب حق دینداری» و مغایر ماده 18 اعلامیه جهانی حقوق بشر و همچنین ماده 18 میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی و برخی اسناد بین المللی دیگر است؛ در حالی که الزام به پوشش برای غیر باورمندان به آن نهایتاً در حد «محدودیت در آزادی» است که ایجاد چنینی محدودیتی حتی در جوامع لیبرال در مواردی نظیر الزام به پوشیدن لباس متناسب با محیط های علمی و اداری مسبوق به سابقه است. پیشنهاد این مقاله آن است که جهت اقناع بهتر جامعه برای رعایت این الزام به ویژه در خصوص غیر مسلمانان و غیرباورمندان به حجاب، در ادبیات تقنینی بدون کاستن از حدود پوشش، موضوع از پارادایم شرعی حجاب به الزام هنجاری پوشش تغییر یابد.
