تحولات جمعیتی سال‌‌های اخیر و کاهش نرخ فرزندآوری و نگرانی از سال‌خوردگی جمعیت، مسئولان و برنامه‌ریزان کشور را بر آن داشته که در سیاست‌های جمعیتی تجدیدنظر نمایند. قانون «حمایت از خانواده و جوانی جمعیت» آخرین اراده قانونگذار در راستای سیاست‌های جمعیتی کشور است که برخلاف قوانین قبلی که عمدتا جنبه سیاسی و توصیه‌ای داشتند، برنامه‌های رفاهی و اجرایی متعددی را در راستای افزایش جمعیت پیش‌بینی نموده است. بخشی از مشوق‌های پیش‌بینی شده ناظر به کارمندان دولت می‌باشد. پیش‌بینی امتیازاتی در خصوص جذب افراد متاهل و دارای فرزند، تسهیلات مرخصی و دورکاری و بازنشستگی برای زنان باردار و شیرده، افزایش کمک هزینه اولاد و حق عائله‌مندی، کسر تعهدات موضوع قانون مربوط به خدمت پزشکان و پیراپزشکان از جمله مصادیق مهم این مشوق‌ها هستند. با توجه به گذشت بیش از دو سال از تصویب و ابلاغ قانون مذکور و برخی آمارها و گزارش‌های رسمی مبنی بر عدم تحقق منویات قانون مذکور در عمل و با توجه به فوریت امر، ارزیابی مجدد قانون ضروری است. با توجه به اینکه کارمندان دولت بخش قابل توجهی از جمعیت ایران را تشکیل می‌دهند و افزایش فرزندآوری در این قشر علاوه بر افزایش کمی جمعیت، به لحاظ فرهنگی نیز می‌تواند در ارتقای کیفیت جمعیت موثر باشد، در پژوهش حاضر ضمن اشاره به مشوق‌های پیش‌بینی شده در قانون جوانی جمعیت، به تحلیل و ارزیابی کارآمدی امتیازات مرتبط با کارمندان دولت در این قانون پرداخته‌ایم. روش پژوهش به صورت تحلیلی و توصیفی است و با جمع‌آوری اطلاعات به صورت کتابخانه‌ای و با مطالعه قانون حمایت از خانواده و جوانی جمعیت و پژوهش‌ها و گزارش‌های موجود صورت پذیرفته است. رفع برخی معایب و موانع و پیش‌بینی مشوق‌های موثرتر و کارامدتر، پیشنهاد نگارنده در جهت کارامدی بیشتر قانون در پژوهش حاضر است.
