یکی از مهم ترین کاربری های شهری کاربری های آموزشی است که توزیع فضایی مناسب آن ها با مقیاس های عملکردی، رعایت اصول همجواری با سایر کاربری های شهری و قرارگیری در پهنه ی فضایی مطلوب ازجمله مواردی است که در ایجاد و احداث آن ها باید موردتوجه برنامه ریزان شهری قرار گیرد. در همین راستا، تحقیق حاضر باهدف تحلیل الگوی پراکنش فضایی مراکز آموزشی (مقطع دبیرستان) و ساماندهی آن در شهر سنندج انجام گرفته است. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و به لحاظ هدف جزو تحقیقات کاربردی محسوب می شود. روش گردآوری داده ها اسنادی–کتابخانه ای و میدانی (مشاهده) بوده است. برای شناخت الگوی توزیع فضایی مراکز آموزشی دبیرستان از روش های موران جهانی، بیضی انحراف استاندارد، میانگین مرکزی و تابع تراکم کرنل و برای سنجش میزان سازگاری و پهنه بندی فضایی از روش های AHP-Fuzzyدر قالب 19 شاخص بهره گرفته شده است. نتایج حاصل از ضریب خودهمبستگی موران جهانی با عدد 232/0 مثبت نشان داد که توزیع فضایی دبیرستان های سطح شهر سنندج از الگوی متمرکز نسبی پیروی می کند و بیضی انحراف استاندارد دارای جهت شمالی – جنوبی متمایل به غرب شهر بوده که نشان از تجمع و تمرکز بالاتر واحدهای آموزشی در مناطق مرکزی و شمالی-غربی شهر مانند منطقه سه و یک شهر بوده است. نتایج به دست آمده از نقشه ی سازگاری نشان داد که حدود 48 درصد از دبیرستان های سطح شهر سنندج (معادل 16 مورد) در طیف سازگار و وضعیت بهینه و 6 دبیرستان معادل 18 درصد از دبیرستان های سطح شهر در شرایط ناسازگار و نامطلوب نسبت به همجواری با سایر کاربری های شهری قرار دارند. همچنین نقشه ی پهنه بندی فضایی شهر نشان داد که حدود 33 درصد از مراکز آموزشی موردمطالعه در پهنه ی فضایی مطلوب و 12 مرکز از دبیرستان های موردمطالعه تحقیق (معادل 36 درصد از کل) در پهنه ی فضایی نامطلوب و نسبتاً نامطلوب مکان گزینی شده اند.
