شناخت انسان از خویشتن سبب می شود تا نسبت به ابعاد وجودی خویش شناخت پیدا کند. همین امر می تواند انسان را از دچار شدن در انواع بحران های اخلاقی، معرفتی و روانی جلوگیری نماید. پژوهش حاضر می کوشد تا پیامدهای غفلت انسان از خویش را از نظر علامه محمد تقی جعفری بررسی نماید. بزرگترین پیامد غفلت انسان از خویش در دیدگاه علامه محمدتقی جعفری، محروم ماندن انسان از حیات معقول است؛ حیات آگاهانه ای که نیروها و فعالیت های جبری و جبرنمای زندگی طبیعی را با برخورداری از رشدِ آزادیِ شکوفان شده در اختیار، در مسیر هدف های تکاملیِ نسبی تنظیم نموده، شخصیت انسانی را که به تدریج در این گذرگاه ساخته می شود، وارد هدف اعلای زندگی می نماید. این هدف اعلاء، شرکت در آهنگِ کلّیِ هستیِ وابسته به کمالِ برین است. البته بایستی به این نکته اشاره نماییم که محروم ماندن از حیات معقول خود منشأ تمام بحران هایی است که انسان درگیر آن ها می-شود. علاوه بر این علامه معتقد است غفلت از خود می تواند سبب ورود عوامل مهلک و مخرب بر حوزه شخصیت فرد شود. آیات قرآنی نیز، غفلت را از اوصافِ بسیار پست معرفی نموده اند، تا آن جا که از نظر قرآن، انسانِ غافل پست تر از حیوانات معرفی شده است. از نظر علامه جعفری غفلت و فراموشی، تاریکیِ ذهنی است که از اهمیت ندادن به موضوع خودشناسی ناشی می شود؛ پدیده ای است که نیروی حسابگریِ انسان را فلج می کند و هیچ قانونی را برای وی ضروری و مبنای محاسبه مطرح نمی کند.
