مریم صمدیه

بررسی کتاب هستی و زمان هایدگر نشان می دهد که این کتاب را می توان اثری در حوزه روان درمانی وجودی محسوب نمود. در کتاب هستی و زمان وجود دازاین و انسان دارای اهمیتی خاص است؛ چرا که دازاین تنها موجودی است که اگزیستانس دارد، هستی خود را می فهمد، هستی موجودات دیگر را می فهمد. از نظر هایدگر دازاین شیء نیست و وجود او منشأ معانی است. در واقع وجود دازاین در حد ذات خود با رابطه عدم ثبات مشخص شده است و چنین نیست که به عنوان وجودی کاملاً انتظام یافته ظاهر شود. افزون بر این دازاین جوهر ثابت نیست و در تحول دائمی است. وجود دازاین در توانایی او برای بودن ظاهر می شود و این توانایی منشأ امکانات اوست و سبب می شود تا دازاین طرح اندازی کند. در واقع دازاین موجودی است که هنوز آنچه خواهد شد نیست و می تواند از هستی خود فراتر رود و این ویژگی خاص دازاین است. ویژگی دیگر دازاین، آزاد بودن اوست؛ به این معنا که می تواند نحوه ی بودن خود را انتخاب کند و امکانات خویش را در جهت بودن خویش به کار گیرد. دازاین به گونه ای بنیادین در جهان به سر می برد؛ نه فقط به این معنا که جایی را در جهان همچون میز و درخت اشغال کرده است؛ بلکه به این معنا که به طور مداوم تاویل می کند، درگیر می-شود و با چیزها و زمینه آن ها و موقعیت ها زیست می کند. علاوه بر این موجودی است که از مرگ خویش آگاهی دارد و این می تواند زمینه وجود اگزیستانسیال او را فراهم آورد.