مریم صمدیه

پژوهش حاضر می کوشد با روش توصیفی-تحلیلی به نحوۀ بودن انسان در جهان مطابق نظر علامه جعفری و هایدگر بپردازد. از نظر هایدگر نحوۀ بودن انسان در جهان به شیوۀ اگزیستانس است؛ به این معنا که انسان می تواند شیوۀ بودن خویش را تعیین کند، انسان می تواند در جهان طرح اندازی کند و می تواند وجودی اگزیستانسیال یا اصیل و اگزیستانسیل یا غیر اصیل داشته باشد. وجود اصیل انسان زمانی است که نحوۀ وجودی خویش در جهان را دریابد و خود سنجش نماید و بر اساس سنجش خویش عمل کند. علامه محمدتقی جعفری نیز معتقد است انسان می تواند به حیات طبیعی محض بسنده کند که همان شیوۀ حیات غیر اصیل انسان است و یا اینکه تلاش کند تا به حیات معقول دست یابد؛ یعنی حیات آگاهانه ای به سمت رسیدن به هدف اعلای زندگی (شرکت در آهنگِ کلّىِ هستىِ وابسته به کمالِ برین) گام برمی دارد. حیات معقول در دیدگاه ایشان تکاپویی است آگاهانه که هر یک از مراحل زندگی که در این تکاپو سپری می شود، اشتیاق و نیروی حرکت به مرحله بعدی را می افزاید و شخصیت انسان رهبر این تکاپو است برای ورود رد جاذبه پیشگاه ربوبی یعنی کمال مطلوبش. بنابراین هر دو متفکر نحوۀ وجود اصیل انسان را در نتیجه تلاش انسان برای خویشتن یابی و به کار بردن آگاهی و اراده بیان می-کنند با این تفاوت که علامه جعفری، نگاهی دینی به هدف وجودی انسان و نتیجه معرفت و تلاشش دارد.