مفهوم بخت یا توخه، از پرسشهای بنیادین در تاریخ اندیشهی بشر است که از فلسفهی یونان باستان تا تفکر اسلامی، همواره محل تأمل و اختلاف نظر بوده است. این کتاب با نگاهی تطبیقی، به واکاوی دیدگاه ارسطو و علامه طباطبایی دربارهی بخت و اتفاق میپردازد. ارسطو، بخت را رخدادی تصادفی نمیداند، بلکه آن را نتیجهی غیرمستقیم کنشهای ارادی انسان در قالب «علت بالعرض» تبیین میکند؛ رخدادی که در چارچوب نظام علیت قابل بررسی است، اما خود از غایتمندی تهی است. در سوی دیگر، علامه طباطبایی با تحلیل چهار معنای رایج از «اتفاق» از نفی علت فاعلی و غایی گرفته تا پذیرش آن بهعنوان یک عامل واقعی همگی را نقد و رد میکند. این پژوهش، کوششی است برای ترسیم گفتوگویی میان دو سنت فلسفی بزرگ و تبیین جایگاه بخت در نسبت با عقل، اراده و نظام علتها.
