به منظور بررسی اثر محتوای درونی روی بذر و محلولپاشی سولفات روی بر عملکرد و کیفیت دانه گندم نان رقم کوهدشت این تحقیق به صورت گلدانی در سال 1393 در دانشگاه مراغه انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. فاکتور اول میزان درونی روی بذر که شامل بذور با روی کم ( 199 نانوگرم روی در بذر) و بذور با روی زیاد ( 595 نانوگرم روی در بذر) و فاکتور دوم محلولپاشی سولفات روی شامل بدون محلولپاشی (شاهد) و محلولپاشی با غلظت دو گرم بر لیتر در مراحل ساقه دهی و آغاز پر شدن دانه بودند. نتایج نشان داد که محتوای روی بیشتر بذر اثر معنی داری در سطح پنج درصد بر درصد سبز شدن، عملکرد دانه و شاخص برداشت داشت، اما اثر این تیمار بر صفات زیست توده تولیدی، وزن هزار دانه، تعداد دانه در سنبله، تعداد سنبلچه بارور و غلظت عناصر کم نیاز دانه معنی دار نبود. محلولپاشی سولفات روی نیز بر عملکرد دانه، 26/1 ،78/6 ،46 ،58/ زیست توده، تعداد دانه در سنبله، تعداد سنبلچه بارور و ارتفاع بوته معنی دار بود که به ترتیب باعث افزایش 3 33 درصدی غلظت عناصر / 18 و 2 / و پنج درصدی صفات فوق نسبت به شاهد (عدم محلولپاشی) گردید و همچنین سبب افزایش 5 24/ روی و منگنز در دانه گندم شد اما اثر معنی داری بر غلظت آهن و مس نداشت. محلولپاشی سولفات روی هر چند سبب کاهش 7 درصدی میزان اسیدفیتیک در دانه شد ولی از لحاظ آماری تفاوتی با عدم محلولپاشی نداشت.
