چکیده قانون مدنی ایران به تبعیت از احکام اسلامی، دارای قوانین متفاوتی در زمینه فرزندخواندگی با سایر کشورها می باشد. فرزندخواندگی در اسلام به معنای فرزندخواندگی که در غرب می باشد، مورد قبول نیست و به شکل سرپرستی از اطفال بی سرپرست و ایتام می باشد. حمایت از ایتام و سرپرستی از آن ها در اسلام همواره حائز اهمیت بوده است. در قوانین ایران، با صدور حکم سرپرستی نسب میان طفل تحت سرپرستی و سرپرستان ایجاد نمی گردد و آثاری را که شارع مقدّس و قانونگذار برای رابطه خویشاوندی نسبی و خونی تعیین نموده است در رابطه ناشی از فرزندخواندگی قابلیت اجرایی ندارد؛ مثلا طفل از زوجین و زوجین از طفل تحت سرپرستی ارث نخواهند برد. اسلام علاوه بر مصلحت فردی و اجتماعی، یک نگاه جامع و کلی نیز دارد. در واقع اسلام مبتنی بر مصالح فردی و اجتماعی و خانواده و مصلحت بشریت است و از آن جایی که بحث حفظ نسب در اسلام بسیار حائز اهمیت می باشد؛ لذا اسلام دو مصلحت حفظ هویت افراد و نسب خانواده و مصلحت طفل و سرپرست را همزمان در نظر دارد و این دو مصلحت را با یک دیگر جمع نموده است. در این مقاله به بررسی نسب فرزندخوانده در نظام حقوقی ایران می پردازیم.
