سپیده بوذری

سنجش از دور فرایندی است که می توان از راه دور اطلاعاتی را از طریق ماهواره های ارسال شده به فضا استخراج کرد. طراحان نقشه با اطلاعات به دست آمده می توانند نقشه هایی تهیه کنند و این نقشه ها مبنای برنامه ریزی برای توسعه پایدار در مناطق جغرافیایی قرار می گیرد. ولی گاهی این اطلاعات غلط بوده یا به دلیل اهمال و سهل انگاری و گاهی عمدی و آگاهانه ممکن است در ورود اطلاعات، اشتباه وارد شده و افراد مصرف کننده را دچار حادثه و ضرر بسیاری کند. هدف این مقاله بررسی مبنای فقهی و حقوقی مسئولیت این طراحان و افراد درگیر در این حوزه است. با توجه به این مسئله سؤال اصلی مقاله حاضر این است که آیا مبانی موجود در قانون داخلی و منابع فقهی جوابگوی دعاوی طرح شده است یا خیر؟ روش این مقاله توصیفی تحلیلی است. فرضیه ای را که مقاله برای پاسخگویی به سؤال اصلی در صدد بررسی آن است این است که به نظر می رسد با توجه به چند مرحله ای بودن استخراج اطلاعات در سنجش از دور و وجود روابط مختلف در این فرایند نمی توان قائل به مبنایی واحد در روابط مختلف این حوزه شد. لذا با قبول چند مبنایی از متضرر به نحو احسن حمایت می شود. نتایج مقاله نشان می دهد که تصویربرداری ماهواره ای در توسعه پایدار جغرافیایی به ویژه در حوزه حفاظت از محیط زیست ابزاری بسیار کارآمد است؛ اما اطلاعات حاصل از این منبع در صورت غیردقیق بودن و تجزیه و تحلیل ناقص مبنای طرح ها و اقدامات مخرب برای توسعه پایدار می شوند که این بعد از موضوع ضرورت مسئولیت حقوقی و بررسی فقهی و حقوقی کاربردهای تصویربرداری ماهواره ای در توسعه پایدار جغرافیایی را برجسته می نماید.