در حقوق ایران، نهادی به نام فرزندخواندگی وجود ندارد؛ ولی حمایت از اطفال بی سرپرست و سرپرستی از آن ها در اسلام همواره حائز اهمیت بوده است. قانون گذار ایران، قانونی را در تاریخ 29 اسفند ماه سال 1353 به نام قانون «حمایت از کودکان بدون سرپرست» به تصویب رساند. قانون «حمایت از کودکان بدون سرپرست» مصوب 1353، پاسخ گوی نیاز امروز جامعه نبود، به این دلیل قانون جدیدی تحت عنوان قانون «حمایت از کودکان و نوجوانان بی سرپرست و بد سرپرست» در سال 1392 به تصویب رسید و برای سرپرستی کودکان بی سرپرست و بد سرپرست شرایطی در قانون تبیین شد. مقاله حاضر، با روش توصیفی- تحلیلی درصدد بیان شرایط سرپرستی از کودکان بی سرپرست برای متقاضیان و زنان مجرد در حقوق ایران است. بر اساس قانون حمایت از کودکان بی سرپرست و بد سرپرست سال 1392، به منظور برطرف شدن هر چه بهتر نیازهای کودکان بهزیستی این امکان برای دختران مجرد بالای 30 سال واجد شرایط، فراهم شده است تا بتوانند سرپرستی یک کودک دختر را بر عهده بگیرند. در واقع از نظر جامعه و قانون، رشد و زندگی کودک در محیط خانواده حتی اگر آن خانواده تک والد بوده و پدر در آن حضور نداشته باشد و فقط مادر حضور داشته باشد، مورد اهمیت است. با بررسی های صورت گرفته سرپرستی از کودکان بی سرپرست توسط زنان مجرد، مزایایی به مراتب بیشتر از معایب دارد.
