امنیت غذایی از ارکان توسعه فردی و داشتن نیروی انسانی توانمند هر کشوری محسوب میشود. با افزایش جمعیت کشورها، منابع محدود موجود بین تعداد بیشتری تسهیم شده و در پی آن سرانه آب و خاک کاهش مییابد و در مقابل تقاضا به غذا در کشور افزایش مییابد. به دلیل اهمیت امنیت غذایی کشورها سعی در حفظ و ضریب خودکفایی در تولید غذا هستند و همین عامل سبب فشار بیش از اندازه به منابع آبی کشورها خواهد شد. برآیند این وضعیت عدم تخصیص کافی و به موقع سهم محیط زیست بوده و همین عامل سبب خشک شدن تالابها، دریاچهها و فرونشست زمین میگردد. برآیند این وضعیت سبب به خطر افتادن بقای سرزمین میشود. لذا، با توجه به افزایش جمعیت و جوانی آن، حفظ امنیت غذایی و ارتقای آن الزامی است. اما به دلیل فشار بیش از توان سرزمین بر منابع آبی، اثرات تخریبی بر محیط زیست داشته و میتواند زیستپذیری آن را با چالش مواجه نماید. لذا، لازم است همزمان با افزایش جمعیت و جوانی آن، در بخش کشاورزی سرمایهگذاری صورت گرفته تا با مقدار کمتر آب بتوان مواد غذایی بیشتری را تولید نمود و از تخریب محیط زیست ممانعت نموده و به پایداری سرزمین و زیستپذیری آن کمک کرد.
