وحید طالبی

هدف: منیزیم نقش حیاتی در عملکرد ورزشی و سیستم ایمنی دارد و کمبود آن ممکن است تأثیرات منفی بر این پارامترها داشته باشد. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر مصرف مکمل منیزیم بر عملکرد ورزشی و ایمنی در ورزشکاران انجام شد. روش شناسی: این مطالعه نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون روی ۱۶ دانشجوی مرد فعال انجام شد که به‌صورت تصادفی در دو گروه مکمل منیزیم و شبه‌دارو (هر کدام ۸ نفر) تقسیم شدند. شرکت‌کنندگان به‌مدت ۱۴ روز، روزانه ۳۵۰ میلی‌گرم مکمل یا شبه‌دارو مصرف کردند. پیش و پس از مداخله، نمونه‌گیری خون و ادرار برای اندازه‌گیری سطوح منیزیم و سلول‌های ایمنی انجام شد. همچنین، عملکرد بی‌هوازی با آزمون رست ارزیابی شد. داده‌ها با آزمون شاپیرو-ویلک و تحلیل کوواریانس در SPSS تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: بر اساس آزمون کوواریانس، بین دو گروه مکمل و شبه‌دارو، در سطوح منیزیم ادرار و تعداد WBC تفاوت معناداری مشاهده شد (05/0>p). اما در درصد زیرگروه‌های لکوسیتی (نوتروفیل، بازوفیل، ائوزینوفیل، مونوسیت و لنفوسیت) تفاوت معناداری وجود نداشت(05/0<P). همچنین، میانگین توان بی‌هوازی بین دو گروه اختلاف معناداری نشان داد(05/0>p). نتیجه گیری: این مطالعه نشان می‌دهد مکمل‌گیری منیزیم می‌تواند تأثیرات قابل‌توجهی بر افزایش سطح منیزیم ادراری، بهبود برخی شاخص‌های ایمنی و افزایش توان بی‌هوازی در ورزشکاران داشته باشد. با این حال، اثرات منیزیم بر ایمنی و عملکرد ورزشی ممکن است به وضعیت پایه منیزیم فرد و دوز مصرفی بستگی داشته باشد. بنابراین، برای دستیابی به نتایج بهینه، ضروری است که مکمل منیزیم به صورت فردی و با توجه به نیازهای خاص هر فرد تجویز شود.