قرص‌های پیش‌سیاره‌ای، بخشی از قرص‌های برافزایشی هستند که به‌دلیل هندسه نازک و دمای پایین، در دسته قرص‌های سرد طبقه‌بندی می‌شوند. با این حال، برای وقوع برافزایش در این قرص‌ها، مواد نیاز دارند که اندازه حرکت زاویه‌ای خود را از دست بدهند. مدل‌های مختلفی برای تبیین این پدیده ارائه شده است که شناخته‌شده‌ترین آن‌ها مدل استاندارد یا مدل آلفا است. این مدل کاهش اندازه حرکت زاویه‌ای را به ویسکوزیته تلاطمی نسبت می‌دهد. برای مدتی، منبع این ویسکوزیته تلاطمی ناشناخته بود، تا اینکه ناپایداری مغناطوچرخشی به‌عنوان توضیحی مناسب پیشنهاد شد. اگرچه مدل ناپایداری مغناطوچرخشی در برخی قرص‌های برافزایشی به‌خوبی سازگار است، اما این مدل در مورد قرص‌های پیش‌سیاره‌ای چالشی اساسی دارد: رخداد این ناپایداری مستلزم یونیزاسیون کامل قرص است. از آنجا که در بیشتر نواحی قرص‌های پیش‌سیاره‌ای گاز به‌صورت جزئی یونیزه است، ناپایداری مغناطوچرخشی شکست می‌خورد. در شرایط جزئی یونیزه، اثرات غیرایده‌آل مانند پخش دوقطبه، اثر هال، و اثر اهمی، نقش قابل‌توجهی ایفا می‌کنند. در این پژوهش، هدف بررسی امکان وقوع ناپایداری امواج راسبی در قرص‌های جزئی یونیزه، به‌ویژه با تأکید بر اثر هال و همچنین اثر پخش دوقطبه، است. سؤال اصلی این تحقیق این است که تحت چه شرایطی این ناپایداری رخ می‌دهد؟ اگر این شرایط مساعد باشد، می‌توان در مورد کاهش اندازه حرکت زاویه‌ای و شکل‌گیری ساختارهای غیرمتقارن در این نواحی بحث کرد. این یافته‌ها می‌توانند به درک عمیق‌تری از پویایی قرص‌های پیش‌سیاره‌ای و فرآیندهای برافزایشی در آن‌ها منجر شوند.
