زهره هاشمی

ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎ ﻫﺪف اﺛﺮﺑﺨﺸﻲ درﻣﺎن ﺗﻌﺎﻣﻠﻲ واﻟﺪ-ﻛﻮدک ﺑﺮ ﺗﻨﻴﺪﮔﻲواﻟﺪﮔﺮی و ﺧﻮدﻛﺎرآﻣﺪی ﻧﻔﺮ از 30 واﻟﺪﮔﺮی ﻣﺎدران ﻛﻮدﻛﺎن ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ ﻳﺎدﮔﻴﺮی اﻧﺠﺎم ﺷﺪ. در اﻳﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﻧﻴﻤﻪ آزﻣﺎﻳﺸﻲ، -1398 ﻣﺎدران داﻧﺶآﻣﻮزان ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ ﻳﺎدﮔﻴﺮی ﻣﺮﻛﺰ اﺧﺘﻼﻻت ﻳﺎدﮔﻴﺮی ﺷﻬﺮﺗﺒﺮﻳﺰ در ﺳﺎل ﺗﺤﺼﻴﻠﻲ ﻧﻔﺮی آزﻣﺎﻳﺶ و ﻛﻨﺘﺮل 15 ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﻤﻮﻧﻪﮔﻴﺮی در دﺳﺘﺮس اﻧﺘﺨﺎب و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺗﺼﺎدﻓﻲ در ﮔﺮوه 1399 ﺟﻠﺴﻪ ﺗﺤﺖ درﻣﺎن ﺗﻌﺎﻣﻠﻲ ﻛﻮدک -واﻟﺪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. اﺑﺰار 13 ﺟﺎی ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﮔﺮوه آزﻣﺎﻳﺶ در ﻃﻲ ﮔﺮدآوری دادهﻫﺎ ﺷﺎﻣﻞ ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﺔ ﺗﻨﻴﺪﮔﻲ واﻟﺪﮔﺮی و ﺧﻮداﺛﺮﻣﻨﺪی واﻟﺪﮔﺮی ﺑﻮد. دادهﻫﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﻮرد ﺗﺠﺰﻳﻪ و ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻧﺘﺎﻳﺞ SPSS23آزﻣﻮن ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻛﻮوارﻳﺎﻧﺲ ﭼﻨﺪﻣﺘﻐﻴﺮه ﺑﺎ ﻧﺮماﻓﺰار آﻣﺎری ﻧﺸﺎن داد ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻛﻨﺘﺮل اﺛﺮات ﭘﻴﺶآزﻣﻮن، ﺑﻴﻦ ﻣﻴﺎﻧﮕﻴﻦ ﻧﻤﺮات ﭘﺲآزﻣﻮن دو ﮔﺮوه در ﻫﺮ ﻳﻚ از (. ﻳﺎﻓﺘﻪﻫﺎ P<0/01 ﻣﺘﻐﻴﺮﻫﺎی ﺗﻨﻴﺪﮔﻲ واﻟﺪﮔﺮی و ﺧﻮدﻛﺎرآﻣﺪی واﻟﺪﮔﺮی ﺗﻔﺎوت ﻣﻌﻨﺎداری وﺟﻮد داﺷﺖ ) .(ﻣﻲﺗﻮان p<0/01 ﺣﺎﻛﻲ از اﻓﺰاﻳﺶ ﺧﻮدﻛﺎرآﻣﺪی و ﻛﺎﻫﺶ ﺗﻨﻴﺪﮔﻲ واﻟﺪﮔﺮی در ﮔﺮوه آزﻣﺎﻳﺶ ﺑﻮد ) ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ درﻣﺎن ﺗﻌﺎﻣﻞ واﻟﺪ -ﻛﻮدک ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻬﺒﻮد ﺧﻮدﻛﺎرآﻣﺪی و ﺗﻨﻴﺪﮔﻲ واﻟﺪﮔﺮی ﻣﺎدران داﻧﺶآﻣﻮزان ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻲ ﻳﺎدﮔﻴﺮی ﻣﻲﺷﻮد و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮﮔﺬاری اﻳﻦ درﻣﺎن ﺑﺮ ﺧﻮدﻛﺎرآﻣﺪی واﻟﺪﮔﺮی ﻻزم اﺳﺖ ﺑﻪ اﺟﺮای ﺟﻠﺴﺎت آﻣﻮزش ﺑﺮای واﻟﺪﻳﻦ ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﻮد.