سالخوردگی جمعیت، یک چالش و مسئله فراگیر اجتماعی و جمعیتی در کشورهای درحال توسعه از جمله ایران، در آینده نزدیک است. عوامل اجتماعی، روانی و رفتاری با رضایت از زندگی سالمندان می تواند مرتبط باشد؛ بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه ویژگی های شخصیتی با رضایت از زندگی در سالمندان با میانجیگری هوش فرهنگی انجام شد. روش این پژوهش توصیفی-همبستگی از نوع معادلات ساختاری بود. جامعه آماری مورد مطالعه در این پژوهش شامل کلیه سالمندان شهرستان بناب در سال 1400 بود. تعداد 200 نفر ( 100 مرد و 100 زن) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه های پنج عاملی ویژگی های شخصیتی نئو کاستا و مک کری، رضایت از زندگی داینر و هوش فرهنگی انگ و همکاران پاسخ دادند. داده های جمع آوری شده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون با کمک نرم افزار SPSS-24 و با استفاده از مدل یابی معادلات ساختاری (SEM) به وسیله نرم افزار Lisrel 8.8 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از مدل یابی معادلات ساختاری نشان داد که مدل پژوهش از برازش مطلوبی برخوردار است. نتایج حاصل از بررسی نقش میانجی گری هوش فرهنگی نیز نشان داد که این متغیر میانجی گری معنی داری در رابطه بین ویژگی های شخصیتی با رضایت از زندگی دارد (01/0>P). برگزاری کارگاه های آموزشی با هدف آگاه سازی نقش ویژگی های شخصیتی و هوش فرهنگی در جهت بهبود رضایت از زندگی سالمندان پیشنهاد می گردد.
