بهبود میزان سازگاری و انتخاب متحمل ترین رقم گام نخست برای کاهش اثرات نامطلوب کمبود آب به خصوص در مورد گیاهان حساسی همچون توت فرنگی می باشد. به همین منظور در آزمایش اول تحمل به تنش خشکی 6 رقم تجاری توت فرنگی (شامل پاروس، کاماروزا، کوئین الیزا، گاویوتا، سلوا و کردستان) مورد مطالعه قرار گرفت. ارقام مختلف با 100، 75، 50 و 25 درصد ظرفیت زراعی به ترتیب به عنوان شاهد، خشکی ملایم، خشکی متوسط و خشکی شدید آبیاری شدند. نتایج نشان داد ارقام مختلف پاسخ های مختلفی از نظر تغییرات مورفولوژیکی، بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی نسبت به سطوح مختلف خشکی داشتند. در آزمایش اول ارقام گاویوتا و به خصوص کاماروزا در مقایسه با سایر ارقام عکس العمل بهتری نسبت به خشکی نشان دادند. رقم گاویوتا فعالیت آنتی اکسیدانی و محتوای کلروفیل بیشتری را نسبت به دیگر ارقام نشان داد، اما در مقایسه با رقم کاماروزا مارکرهای اکسیداتیو (مالون دی آلدهید و پراکسید هیدروژن) و پرولین بیشتری هم داشت. رقم کاماروزا با کربوهیدرات محلول کل و فعالیت های آنزیمی و غیرآنزیمی بیشتر، بهترین پاسخ را به شرایط تنش خشکی نشان داد. پس از مشخص شدن رقم متحمل، آزمایش دوم با هدف روشن ساختن اثر سیلیکون (به فرم دی اکسید سیلیسیم و نانوذرات دی اکسید سیلیسیم) بر کاهش اثرات منفی تنش خشکی بر گیاهان توت فرنگی انجام گرفته است. بوته های رقم کاماروزا در معرض تنش خشکی 25 درصد ظرفیت مزرعه (تنش شدید)، 50 درصد ظرفیت مزرعه (تنش متوسط) و 100 درصد ظرفیت مزرعه (بدون تنش) قرار گرفتند. پس از اعمال تنش، بوته ها توت فرنگی توسط دی اکسید سیلیسیم و نانوذرات دی اکسید سیلیسیم (50 میلی گرم بر لیتر) سه مرتبه با فاصله سه روز از هم محلول پاشی شدند. تیمار دی اکسیدسیلیسیم پارامترهای رشد (تعداد برگ های گیاه و طول دمبرگ) را بهبود بخشید. تحت تنش خشکی، محلول پاشی دی اکسید سیلیسیم و نانوذرات دی اکسید سیلیسیم اسمولیت ها شامل پرولین و قند محلول کل را افزایش داده و محتوای رنگیزه های فتوسنتزی و فلورسانس کلروفیل را در گیاهان توت فرنگی نسبت به شاهد بهبود داد. به علاوه تیمار با دی اکسید سیلیسیم سبب افزایش تحمل خشکی با ارتقای فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی همچون پراکسیداز، کاتالاز، سوپراکسیددیسموتاز، اسکوربات پراکسیداز و فنیل آلانین آمونیالیاز سبب کاهش پراکسید هیدروژن و مالون دی آلدهید در گیاه
