عبدالله جوانمرد

منظور بررسی اثر روش های مختلف خاک ورزی بر همگنی رشد و تسهیل در خروج غده های چغندرقند و خصوصیات فیزیکی خاک، آزمایشی سه ساله به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تیمار و 4 تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی میاندوآب در سال های زراعی 97-1394 اجرا شد. تیمارها شامل شخم با گاوآهن برگردان دار به عمق 30- 25 سانتی متر در پائیز + دیسک و ماله در بهار، شخم با گاوآهن چیزل به عمق 30- 25 سانتی متر در پائیز+ دیسک و ماله در بهار، زیرشکن به عمق 40- 35 سانتی متر + شخم با گاوآهن برگرداندار در عمق 20- 15 سانتی ‍ متر و شخم با گاوآهن برگرداندار به عمق 20- 15 سانتی متر در پائیز + دیسک و ماله در بهار (شاهد) بود. نتایج نشان داد روش های مختلف خاک ورزی تأثیر معنی داری بر ویژگی های فیزیکی خاک نداشتند. بیشترین میزان عملکرد ریشه (56/47 تن در هکتار) به شخم با زیرشکن در عمق 40-35 سانتی متر+ گاوآهن برگردان دار و بعد از آن به شخم با گاوآهن برگرداندار در عمق 30-25 سانتی متر (73/44 تن در هکتار) تعلق داشت. کمترین میزان تلفات برداشت مکانیزه به ترتیب به شخم با زیرشکن+ گاوآهن برگرداندار (866/0 تن در هکتار) و گاوآهن برگرداندار در عمق 30-25 سانتی متر (958/0 تن در هکتار) مربوط بود. در نتیجه می توان بیان کرد که روش مختلف خاک ورزی موجب بهبود خصوصیات رشدی چغندرقند شده ولی اثر اندکی بر ویژگی های فیزیکی خاک گذاشت