مهدی جهانگیری

در هزارۀ سوم ورزش از یک مقولۀ صرف رویداد ورزشی خارج و به عنوان ابزار رقابتی توسط کشورها استفاده می شود. به طوری که بسیاری از کشورها با برنامه ریزی های بلند مدت، سرمایه گذاری های هنگفت، حمایت های مالی، مادی، سیاسی، اقتصادی و معنوی در تلاش اند سطح ورزش قهرمانی و حرفه ای کشور خود را ارتقا بخشند و با میزبانی و حضور در رقابت های مهم بازی های المپیک، بازی های آسیایی، مسابقات جهانی، آسیایی و بین المللی علاوه بر ایجاد شور و نشاط در بین شهروندان، موفقیت ها و توانمندی های ورزشی، اقتصادی و سیاسی خود را به جهانیان نشان دهند (کشاورز و همکاران، 1393). در واقع تمایل به رشد و توسعه در عرصه ورزش خواسته و ناخواسته ما را به ورزش حرفه ای و قهرمانی پیوند زده و ناچار می سازد سازوکارهای ایجاد و توسعه آن را با توجه به قواعد و الزاماتی که دارد محقق سازیم. مهمترین الزام دستیابی به این طبقه ها از ورزش که بالاترین و کامل‍ترین سطح در توسعه ورزش به شمار می آید برخورداری از یک چارچوب و نظام منطقی و عقلانی است که بر پایه آن چیستی، چرایی و چگونگی تحقق بخشیدن به آن را تبیین می کند. نظام توسعه ورزش حرفه ای همان چارچوب منطقی و عقلانی است که در برگیرنده ادبیات و مفاهیم پایه مورد نیاز، بیان رسالت و فلسفه وجودی ورزش حرفه ای و تقسیم کار برای توسعه آن، اهداف، رویکردها و راهبردها و برنامه های عملیاتی است (گودرزی، 1386). لیل (1997) توسعه ورزش قهرمانی را کلیه استراتژی هایی می داند که پیشرفت نظام مند ورزشکار را تسهیل می سازد و این استراتژی ها باید برنامه، اهداف، ابزارها، مدیریت، تسهیلات ورزشی، مربیان، داوران و رقابت های ورزشی را در برگیرد (لیل، 1997). همچنین گرین (2005)، توسعه ورزش قهرمانی را تعامل سه فرآیند انتخاب و ورود ورزشکار به سیسستم ورزش نخبه، حفظ و نگهداری، و نهایتاً رشد و پیشرفت ورزشکار می داند. به نظر می رسد با توجه به تجارب کشورهای مختلف، توسعه باشگاه های ورزشی حرفه ای و برگزاری منظم و کیفی لیگ های ورزشی می تواند زمینه خوبی برای پرورش ورزشکاران نخبه و عالی باشد (احسانی و همکاران، 1390). روند توسعه با تکامل خواسته ها، نیازها و علایق و آمال بشر همراه می باشد. اگرچه، مدیریت در طول زمان ایفاکنندة نقش ها و مأموریت های مختلف بوده است، اما در دورة معاصر، کارکرد آن بسیار گسترده شده و انتظارات از آن به طور م