محمدرضا مرشدلو

به منظور ارزیابی کشت مخلوط نعناع فلفلی و باقلا، آزمایشی به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با نه تیمار و سه تکرار در دانشکده کشاورزی دانشگاه مراغه در سال زراعی 1394 اجرا شد. تیمارها شامل کشت خالص دو گونه نعناع فلفلی و باقلا، 1 ردیف نعناع فلفلی+ 1ردیف باقلا، 1 ردیف نعناع فلفلی+ 2 ردیف باقلا، 2 ردیف نعناع فلفلی+ 1 ردیف باقلا، 2 ردیف نعناع فلفلی+ 3 ردیف باقلا، 3 ردیف نعناع فلفلی+ 2 ردیف باقلا، 1 ردیف نعناع فلفلی+ 3 ردیف باقلا و 3 ردیف نعناع فلفلی+ 1 ردیف باقلا بودند. الگوهای مختلف کشت مخلوط بر اساس شاخص های نسبت برابری زمین (LER)، نسبت برابری زمین استاندارد (LERS)، نسبت معادل سطح زیر کشت و زمان (ATER)، نسبت معادل سطح برداشت (AHER)، کارایی استفاده از زمین (LUE)، معادل عملکرد نعناع فلفلی (EYP)، ضریب ازدحام نسبی (K)، غالبیت (A)، نسبت رقابت (CR)، افت واقعی عملکرد (AYL)، برتری مالی (IA)، سودمندی کشت مخلوط (MAI)، شاخص بهره وری سیستم (SPI) و مجموع ارزش نسبی (RVT) ارزیابی شدند. نتایج نشان داد که عملکرد دانه باقلا در واحد سطح اشغالی و مخلوط تحت تأثیر الگوهای مختلف کشت قرار گرفت، به طوری که بیشترین عملکرد دانه باقلا در واحد سطح اشغالی به تیمارهای 2:3 و 1:3 تعلق داشت. همچنین بیشترین عملکرد دانه در واحد سطح مخلوط به کشت خالص باقلا و بعد از آن به تیمار 2:3 مربوط بود. بیشترین مقادیر LER معمولی و استاندارد، ATER، AHER، LUE، IA، MAI، RVT و معادل عملکرد نعناع فلفلی در تیمارهای 2:3، 3:2 و 1:3 مشاهده شد که بیانگر سودمندی این تیمارها از لحاظ زراعی و اقتصادی می باشد. مقادیر A، CR و AYL نعناع فلفلی بیشتر از باقلا بود که نشان دهنده توانایی رقابتی بیشتر و غالبیت نعناع فلفلی نسبت به باقلا می باشد. در کل با توجه به بیشتر بودن شاخص های زراعی و اقتصادی در الگوی کشت 2:3، این الگوی کشت برتر از سایر تیمارها بود.