| چکیده
|
یکی مهمترین و شگفت انگیز ترین مسائل مطرح شده در فیزیک جدید، مساله
رمبش گرانشی ستارگان وزین و سرنوشت نهایی آنان در پایان چرخه حیاتشان
است. در خصوص این مساله، در طول دهه های گذشته پرسشها و بحث های
فراوانی مطرح بوده است. با این وجود، با گذشت بیش از یک قرن از ارائه
نظریه نسبیت عام اینشتین ما هنوز فهم کاملی از فرایند رمبش گرانشی یک ستاره
چگال نداریم. در چارچوب نسبیت عام، قضایای هاوکینگ و پنروز پیش بینی می
کنند که تحت شرایط معین فیزیکی حاکم بر فرایند رمبش، سرنوشت نهایی یک
ستاره ی سنگین در اثر فرایند پیوسته رمبش گرانشی تشکیل یک تکینگی
فضازمانی است، رویدادی در فضازمان که در آن چگالی انرژی و انحنای
فضازمان به صورت نامحدودی رشد کرده و واگرا می شوند. باور عمومی بر
این است که ساختار نسبیت عام کلاسیک در تکینگی فضازمانی در هم می شکند
و نظریه قادر به پیشبینی وقایع نیست و بنابراین بایستی با نظریه مناسب دیگری
جایگزین شود. پنروز در سال 1969 فرضیه سانسور کیهانی را مطرح کرد که
مطابق با این فرضیه، تکینگی فضازمانی تشکیل شده ناشی از رمبش گرانشی
همیشه توسط یک افق رویداد پوشانیده شده و به این ترتیب از دید سایر ناظر های
موجود در عالم پنهان است. در طول سالهای گذشته، با تحقیقات فراوان انجام شده
فیزیکدانها به این نتیجه رسیده اند که محصول نهایی رمبش گرانشی، می تواند هم
یک سیاه چاله و هم یک تکینگی فضازمانی برهنه باشد. یک تکینگی برهنه دیگر
توسط افق رویداد پوشانیده نشده است و بنابراین از دید ناظرهای موجود در عالم
قابل مشاهده است. وجود یک چنین موجوداتی در کیهان می تواند نواحی ابر-
چگال با انحنای بسیار زیاد، جاییکه قوانین جدید فیزیکی انتظار ما را می کشند،
را
|