مشخصات پژوهش

عنوان	بهینه سازی تولید آنزیم گلوکز اکسیداز در سویه نوترکیب مخمر یارروویا لیپولیتیکا
نوع پژوهش	طرح پژوهشی خاتمه یافته
کلیدواژه‌ها	گلوکزاکسیداز، آسپرژیلوس نایجر، یارروویا لیپولیتیکا،‎ ‎بهینه سازی، بیوراکتور.
چکیده	آنزیم گلوکز اکسیداز (بتا-دی-گلوکز: اکسیژن ‎1‎ -اکسیدوردوکتاز، EC 1.1.3.4‎ ) ‎ ‎اکسیداسیون بتا د- گلوکز به دی-گلوکونولاکتون و پر اکسید هیدروژن را کاتالیز می کند. آنزیم گلوکزاکسیداز یک آنزیم تجاری با کاربردهای فراوان در پزشکی، صنایع دارویی، غذایی، شیمیایی و محیطی است. تولید صنعتی گلوکزاکسیداز توسط قارچ آسپرژیلوس نایجر با محدودیتهایی مانند بهروری پایین و تولید همزمان با آنزیم های سلولاز، کاتالاز و آمیلاز روبرو است. هدف تحقیق حاضر بهینه سازی تولید آنزیم گلوکز اکسیداز در سویه نوترکیب مخمر یارروویا لیپولیتیکا با استفاده از روش های آماری برای طراحی آزمایش است. روش طراحی آزمایش تاگوچی برای بهینه سازی تولید آنزیم گلوکز اکسیداز استفاده شد که تولید به 570 واحد در لیتر رسید. سپس برای بهینه سازی بهتر تولید آنزیم گلوکز اکسیداز روش طراحی آزمایش پاسخ سطح به کار رفت‎.‎ مقدار تولید آنزیم گلوکز اکسیداز به 600 واحد در لیتر پس از بهینه سازی رسید که دو برابر میزان تولید آنزیم در شرایط غیر بهینه است. در بیوراکتور با استفاده از شرایط بهینه شده و منابع گلوکز و ساکارز به عنوان سوبسترا میزان تولید گلوکز اکسیداز به ترتیب پس از دو و هفت روز به بیش از 700 واحد در لیتر رسید. بنابراین مشخص شد که گلوکز سوبسترای بهتری برای تولید این آنزیم توسط مخمر نوترکیب یارروویا لیپیولیتیکا است و بهینه سازی به روش تاگوچی نسبت به روش پاسخ سطح بازده تولید را بیشتر افزایش می دهد. به طور کلی استفاده از روش های طراحی آزمایش آماری برای بهبود بازده تولید گلوکز اکسیداز در مخمر نوترکیب یارروویا لیپیولیتیکا منجر به افزایش بیش از دو برابری تولید آنزیم شد.
پژوهشگران	امین زارعی (نفر سوم)، کاترین مادزاک (نفر دوم)، فرشاد درویشی هرزویلی (نفر اول)