|
عنوان
|
تفسیر هایدگر از فرونسیس در کتاب سوفیست افلاطون با نگاهی به کتاب هستی و زمان
|
|
نوع پژوهش
|
مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
|
|
کلیدواژه‌ها
|
هایدگر،سوفیست افلاطون، فرونسیس، دازاین، وجود اگزیستانسیال، هستی و زمان
|
|
چکیده
|
هایدگر در کتاب سوفیست افلاطون، به تفسیر کتاب ششم اخلاق نیکوماخوس ارسطو و به ویژه مبحث فرونسیس پرداخته است. وی در این کتاب به پنج نحوه ی کشف و گشودگی دازاین یعنی اپیستمه، تخنه، سوفیا، نوس و فرونسیس می پردازد. وی «اپیستمه و سوفیا» را از سنخ نحوه ی معرفتی و «فرونسیس و تخنه» را از سنخ نحوه ی حسابگر نفس دازاین دانسته است. درواقع هایدگر پنج فضیلت عقلانی ارسطو را به عنوان نحوه های کشف و گشودگی دازاین معرفی می کند. وی سوفیا را به عنوان بالاترین نحوه ی معرفتی و فرونسیس را به عنوان بالاترین نحوه ی حسابگر دانسته است. لازم به ذکر است که هایدگر درنهایت فرونسیس را به-جهت توجه در عمل، به عنوان بالاترین نحوه ی کشف و گشودگی دازاین معرفی کرده است. از سوی دیگر در کتاب هستی و زمان، در مباحث مربوط به دازاین و به ویژه مناسبات دازاین با دازاین های دیگر، می توان به فرونسیس به عنوان نحوه ای از وجود دازاین پی برد. درواقع نحوه ی وجود اگزیستانسیال دازاین همان نحوه وجود فرونتیک است. نکته قابل توجه در نوشتار حاضر این است که هایدگر در کتاب سوفیست افلاطون همان تفسیری را از فرونسیس ارائه داده که در کتاب هستی و زمان وی قابل برداشت است. درواقع هایدگر برای بیان فرونسیس به وجود اگزیستانسیال دازاین اشاره کرده و درنهایت نحوه رفتار اصیل را در عمل بر اساس ندای وجدان دانسته است؛ همان چیزی که در سوفیست افلاطون به عنوان وجدان فراموش نشدنی تعبیه شده است.
|
|
پژوهشگران
|
مریم صمدیه (نفر اول)، مجید ملایوسفی (نفر دوم)
|