یکی از اصلی ترین چالشهای این هزاره در دوران تغییرات آب و هوایی، افزایش جمعیت، نیازهای زیست محیطی، بحرانهای اقتصادی و انرژی، حصول اطمینان از امنیت غذایی می باشد. این چالشها را میتوان از طریق اطمینان از پایداری سیستم های تولید در کشاورزی و تنوع بخشی به آگرواکوسیستم ها در قالب یکپارچه سازی و تجمیع مناسب محصولات، درختان، حیوانات، خاک و آب رفع کرد. تنوع بخشی به سیستم های کشت منجر به ارتقاء خدمات اکوسیستم و در نتیجه کاهش وابستگی به نهاده های کشاورزی و حفظ عملکرد بیشتر محصول خواهد شد. افزایش تنوع جوامع بیولوژیکی می تواند در طول زمان کارایی استفاده از منابع، ثبات و بهره وری اکوسیستم ها را افزایش دهد. بنابراین پیاده سازی یک پارادایم جدید در تولید محصول برای مقابله با چالشهای جهانی و تأمین امنیت غذایی ضروری می باشد بطوریکه کمترین آسیب را به محیط زیست وارد کند. یکی از روشهای تنوع بخشی به اکوسیستم های کشاورزی بکارگیری کشت پایا می باشد. کشت پایا متداولترین شکل عملیاتی آگرواکولوژیکی می باشد که یک چهارچوب و اصول اخلاقی را فراهم می کند که می توان آن را به عنوان پایه ای برای تشخیص اقدامات قابل استفاده در طراحی سیستم های پایدار و متنوع بکار گرفت که منطبق بر انواع مفاهیم اکولوژیکی و فرهنگی باشد. هدف از انجام این مقاله معرفی کشت پایا به عنوان یکی از شیوه های کشاورزی پایدار برای افزایش تنوع در اکوسیستم های کشاورزی و حصول اطمینان از امنیت غذایی می باشد
